Ես այլևս այսպես չեմ կարող, հանգիստ թող ինձ,-ասաց ամուսինս, երբ ծնվեց 2-րդ որդիս և․․․ Ես հիշում եմ նրանց հա րսանիքը, եր-
ջանկությունից փայլող նրանց աչքերը։ Հիշում եմ նրանց հանդիպումը, թե ինչքան էին երազում ընտանիք կառուցելու մասին։ Նրանց
մոտ ամեն բան կարգին էր, երկուսն էլ պատշաճ ընտանիքներից էին, իսկ գումարային առումով երբեք խնդիրներ չեն ունեցել։
Ընտանիք կազմեցին և որդի ունեցան։ Հոգի չէին խնայում փոքրիկի համար: Պապիկներն ու տատիկները սիրում էին, նվերներ էին
տալիս, հաճախ էին այցելում, բայց նրանք իրականում այնքան էլ չէին օգնում երիտասարդ մայրիկին: Ամուսինը հոգնած վերադառ-
նում էր տուն` առանց մտածելու, որ կինը նույնպես հոգնած էր:Միայն թե ինչ-ինչ պատճառներով նա չէր հասկանում դա: Ծնվեց երկ-
րորդ որդին: Երջանկությունը կարծես կրկնապատկվեց:
Այո դա իսկապես երջանկություն էր,բայց ավելացան նաև դժվարություններն ու ծախսերը:Եվ սկսվեց վրդովմունքի և թյուրիմացութ-
յան ալիք: Ամուսինը հոգնել էր, երբեմն նստում էր իր որդիների հետ: Կինը գնում էր գեղեցկության սրահ, որպեսզի գեղեցիկ տեսք ու-
նենար ամուսնու կողքին։ Ամուսինը վրդո վված էր այն բանի հա մար, թե ինչու է կինը ինչ-որ նոր բան գնել, չէ որ ամբողջ օրը տանը
նստած էր: Մի խոսքով, նրանք չհաղթահարեցին ֆիզարձակուրդը:
Զայրույթը վերածվեց վիճաբանությունների: Եվ մի անգամ ամուսինը հայտնեց, որ որոշել է հեռանալ,որ կինը պետք է իրեն հանգիստ
թողնի և, որ նա հոգնել է այդպիսի կյանքից:Ահա այսպես էլ ընկերուհիս միայնակ մնաց իր որդիների հետ: Ամուսինը երբեմն տեսակ-
ցության է գնում նրանց, բայց ոչ մեկին թույլ չի տալիս խոսել իրենց ընտանիքի մասին:Թե ինչ կլինի նրանց հետ դեռևս պարզ չէ, բայց
կինն արդեն նրան է սպասում երկրորդ տարին: Ամուսինը մենակ է ապրում, և ակնհայտ երևում է, որ նա չի պատրաստվում վերա-
դառնալ:
