Երեխաներին օգնելը կամ չօգնելն իհարկե անհատական խնդիր է: Չնայած, եթե անկեղծ լինեմ, այս առումով ակնհայտորեն կա ընդհանուր բան: Եթե երեխան ի սկզբանե զրկված է անկախությունից, նշանակում է, որ նա ամբողջ կյանքի ընթացքում նստելու է ծնողների ուսերին: Եվ ծնողներն են, որ մեղավոր են դրա համար:
Անհրաժեշտ է ինչ-որ պահի սահմաններ դնել և երեխային ցույց տալ, որ ժամանակն է ինքնուրույն ինչ-որ բան անելու։Անհրաժեշտ է հստակեցնել, թե ինչ արժե այս կյանքում գումար ծախսելը և ինչի վրա արժե խնայել:Ինչ վերաբերում է ինձ, ապա իմ կարծիքվ երեխաներին պետք է գումար տալ միայն առավել արտակարգ իրավիճակ-ներում կամ էլ պարտքով, որպեսզի ինչ-որ կերպ պատասխանատվության զգացում ներշնչենք նրանց:
Հակառակ դեպքում նրանք չեն կարողանա ոտքի կանգնել և ապրել իրենց սեփական կյանքով, քանի որ նրանք միշտ կախված կլինեն ուրիշներից: Իսկ ծնողներ հավերժ չեն: Չի կարելի նրանց տալ ամենավերջին կոպեկը, իսկ հետո նստել սոված և առանց դեղորայքի, քանի որ ծնողները ոչ ոք չունեն, որպեսզի կարողանան օգնություն խնդրել:
