Ես դեռ 5 տարեկան էի, երբ մայրս թողեց ինձ խանութում միայնակ ու հեռացավ․․․Մտքովս անգամ չէր անցնի,որ տարիներ անց դրա հա մար նրան շնորհակալություն կհայտնեմ։Ես արդեն չափահաս մարդ եմ, ունեմ ամուսին և երեք հիա նալի երեխաներ: Բայց մինչ այդ զգ ացել եմ լքված լինելու ցավը, և ես զգում էի, որ ոչ ոք չի մտածում իմ մասին:
Հաճախ մեծահասակները ասում են, որ նրանք չեն հիշում իրենց մանկությունը, միայն որոշ մասեր:Ես չեմ կարող ասել,որ հիշում եմ ամ են ինչ: Բայց ինձ համար ամենացավոտ պահերը հիշում եմ մինչև այսօր, և ամենայն հավանա կանությամբ, երբեք չեմ կարող մոռանալ: Հայրս հեռացավ ինձանից, երբ փոքր էի,բայց դա իմացա միայն ավելի ուշ` դպրոցական տարիներին:
Այն փաստը, որ ես ունեմ մի մայր, որը ինձ պարզապես թողեց խանութում և հեռացավ, միշտ հիշելու եմ:Ես հիշում եմ, որ այդ օրը մենք միասին գնացինք խանութ, և ես ահ ավոր սոված էի: Բայց մայրս ոչինչ չգնեց ինձ համար: Նա միայն բարձրաձայն բղավեց ինձ վրա, և ես սկսեցի աղաչել, որ ինձ համար գնի կարկա նդակ կակաչի սերմերով , որը այնքան գրավիչ էրթվում․․․
Բայց գնելու փոխարեն ՝ նա սկսեց զայրացած նայել ինձ, խանութի դուռը բացելուց առաջ նա ինձ հրեց.
«Դուք իմ ողջ կյանքը փչացրեցրիք»:
Եվ հետո նա ինձ մի փոքրիկ նստարանի վրա դրեց՝ պաղպաղակի սառն արանի մոտ, և շրջեց խանութութի մեջ: Նա հրամայեց ինձ սպ ասել նրան այստեղ: Եվ սա վերջին անգամն էր, երբ ես նրան տեսա մայրիկի դերում: Որոշ ժամա նակ անց մեծահասակ մի տղամարդ մոտեցավ և սկսեց խոսել ինձ հետ:
Նա ինձ համար գնեց գեղեցիկ կարկանդակը ՝ կակաչի սերմերով, որից ես պար զապես չէի կարողանում աչքս թարթել: Երկու տարի
անց ես սկսեցի ապրել նրա ընտանիքում:Երբ ես կարկանդակ էի ուտում, արցունքները հոսում էին աչքերիցս: Այնպես որ, թխվածքն
ինքնին քաղցր էր, սակայն արցունքներիցս հետո նաև աղի:
Այս դեպքից հետո ինձ դուր չեկավ ոչ մի քաղցրավենիք:Եվ ես պարզապես չէի ուտում դրանք, քանի որ վառ հիշեցում էին այն մասին, թե ինչպ իսին էր իմ կյանքը նախկինում:Խանութում, այս դեպքից հետո իմ կյանքը սկսեց բարելավվել: Ես ապրում էի մանկատանը և սպասում էի որդեգրող ծնողներիս, նույնիսկ այդ ժամանակ ես երջանիկ էի:
Հուսով էի, որ ինչ-որ մեկը կվերցնի ինձ:Բայց հոգուս խորքում սպասում էի սեփական մորս։Նա այնտեղ էր գտնվում, նախքան նոր ծն ողներս պատրաստվում էին ինձ որդեգրել: Եվ նույնիսկ հիմա ես հիշում եմ նրա հետ մեր զրույցը: Նա սկսեց ցնցել ինձ նախատինքնե րով ՝ փորձելով բացատրել իր արարքը:
Պարզվեց, որ ես քանդել եմ նրա անձնական կյանքը և աշխատանքի մեջ նրա անհաջողությունները իմ մեղքն էր:Ես եմ մեղավոր․․․ Երբ նա գտնվում էր ծննդատանը, նա չէր մտածում,որ երեխան ծնվելուց հետո նա չի կարողանա գնալ աշխատանքի, և ընդլայնի իր կարիե րան:Եվ նույնիսկ այն բանի համար, որ ես այժմ մանկատաննեմ հայտնվել և շուտով կտեղափոխվեմ մեկ այլ ընտանիք, դրա համար էլ եմ ես մեղավոր, և պետք է շնորհակալություն հայտնեմ նրան:
Այո ես այս ամենի համար պետք է ասեմ նրան — «շնորհակալություն»:
Ի վերջո, եթե նա անգամ որոշում կայացներ, և պահեր ինձ իր հետ, ես սովամահ կլինեի և կապրեի աղքատության մեջ: Եվ հիմա ես կա րող եմ իմ կյանք ունենալ: Եվ այդ պահին այդ կինը սպասում էր, որ ես շնորհակալություն հայտնեմ նրան: Ես հասկացա միայն հիմա,նա մտածում է ես պետք է լաց լինեմ և խնդրեմ, որ նա մնա ինձ հետ:
Բայց հիմա ես արդեն մեծահասակ եմ և կարող եմ ասել. Շնորհակալություն,որ ինձ հնարավորություն տվեցիր կյանքը ընկալել իմ աչքե րով։ Միայն կասեմ որ ես սովորեցի գնահատել ինձ շրջապատող սիրելի մարդկանց:Այն բանի համար, որ ես սկսեցի ապրել հիանալի մա րդկանց հետ, ովքեր ամեն գնով օգնում,և պաշտպանում էին ուրիշի երեխային:Ես անչափ շնորհակալ եմ այն մարդկանց, ովքեր ինձ օգ նեցին և սիրեցին պարզապես այն պատճառով, որ ես կամ։
