Ես կիսուրիս անունը լսել չէի ուզում, չնայած փող մեջ լողում էինք, ոչ մի բանով չէի օգնում, բայց մի օր ամեն ինչ փոխվեց, երբ աղջիկս ասեց, որ տատիկի տանը․․․Երբ մենք ամուսնացանք, մարդս ծեր մոր հետ ապրում էր հին տան մեջ:
Ոչինչ չունեին, բացի սեղանից, չորս աթոռից ու երկու մահհճակալից: Ես չէի ուզում էդպես ապրել ու սկսեցի մարդուս ստիպել, որ ավելի շատ փող աշխատի: Կիսուրս կռ վում էր հետս, ասում էր. Չս թողնում իմ տղեն հանգստանա, կյանքը ուտում ես: Բայց ես իմ առաջ նպատակ էի դրել շատ բանի հասնել կյանքում:
Արդյունքում մարդս գնաց խոպան, սկսեց ամեն ամիս լավ փող ուղարկել: Ես էլ նոր բնակարան գնեցի, վերանորոգեցի, կահավորեցի, հե տո սեփական բիզնես հիմնեցի: Կիսուրիս ոչ մի բանով չէի օգնում, ինքը ապրում էր իրա հին տանը ու շատ գոհ էր իրա կյանքից:Եթե նրան լսեի, մենք էսօր ոչինչ չէինք ունենա, ուստի նա ոչ մի օգնության արժանի չէ:
Մարդս ամեն ինչում ենթարկվում էր ինձ: Աղջիկս շատ էր սիրում տատիկի հետ ժամանակ անցկացնել: Մի օր աղջիկս եկավ տուն, հա րցրի ուտել կուզի՞, ասեց, որ տատիկի մոտ երշիկ ա կերել: Հետո ասեց, որ տատիկը վերջին կտոր երշիկը աղջկասա տվել:
Դրանից հետո ես արմատապես փոխեցի իմ վերաբերմունքը և նույնիսկ կեսուրիս հրավիրեցի մեր հետ ապրելու։ Նա չհամաձայնվեց, քաղաքավարի մերժեց: Բայց դրանից հետո ես սկսեցի նրան օգնել թե փողով, թե մթերքով:
