Ես հեռանում եմ, այլևս չեմ կարող հոգնել եմ ձեզանից․․․Ասաց ամուսինս տղայիս ծնվելուց 2 ամիս անց
—Լավ, ես քեզ չեմ պահում։ Բայց ետ դարձի ճանապարհ չի լինի։ Իսկ երեխային գոնե կօգնե՞ս։
-Աշխատավարձս քիչ է, նույնիսկ ինձ չի բավականացնում,- պատասխանեց ամուսինս, հավաքեց իրերը ու գնաց։
Թվում էր, թե ամեն ինչ լավ էր, ոչ մի լուրջ փոփոխություններ չէի ակն կալում, և ահա այս պիսի պատ մություն։ Ես այդ պահին 26 տարեկան էի, ամուսինս՝ 36, երկուսս էլ ուզում էինք երեխա․․․ Երբ հղիացա, երջանկությանս չափ ու սահման չկար։
Երկար սպասված հղի ություն էր, արդեն 3 տարի միասին էինք ապրում, սպասում․․․ հրաշք էր։ Ամու սինս էլ էր ուրախանում,որ վերջապես հայրիկ է դառնալու։Հետո ծնվեց որդիս․գիշերն անդադար արթ նանում էր, լացում․․․ տակդիր փոխել, կաթնախառնուրդ պատրաստել, օրորել․․․ Փորձում էի ամուսնուս էլ ներգարվել այդ գործերում։
Հանգիստ էր վերաբերվում, չէր փնփնթում, չէր բարկանում։Գիշեր ները հաճախ ինքն էլ էր արթնանում, երբ ե-րեխան լացում էր, ինքը կերակրում։ Իսկ 2 ամիս անց այս պիսի անա կնկալ․ ես գնում եմ։
-Գուցե հենց սա էր ճիշտը,-մտածեցի ես։ Ես այդ պա հին թույլ լինելու իրա վունք չունեի․ մի մարդու կյանքի պա-տասխանատվություն կար ինձ վրա։
Զանգեցի գործատուիս, խնդրեցի, որ ինձ աշխատանք տա,որը հնարավոր է տանից անել։ Միայնակ մոր նպաստ ձևակերպեցի։Մի քանի ամիս անց մեզ մոտ ամեն ինչ հարթվել էր․ես աշխա տում էի ու վայե լում երեխայիս ներ-կա-յությունն իմ կյանքում։
1 տարի անց եկավ նախկին ամուսինս․
-Կարոտել եմ, էլ չեմ կարող առանց քեզ։ Արի նորից սկսենք։
Աչք փակեցի նրա արածի վրա, ընդունեցի հետ, ընտա նիքն ինձ համար չափա զանց թանկ է։Բայց նա էլի նույն տեղն էր աշխա տում, շատ քիչ վաս տակում, գալիս էր ուշ,տան գործերում և երե խայի հետ կապված ոչ մի հար-ցում օգնել չէր ուզում, դեռ մի բան էլ օգտվում էր իմ աշխատավարձից։
Եվ այդ ժամանակ կայացրեցի լուրջ, բայց երևի ամենաճիշտ որոշումը․ խնդրեցի նրան հեռանալ տնից։Ինչի՞ հա-մար ուսերիս վրա գցած քաշ տամ մի մարդու, ով չի ուզում փոխել կյանքը։
