Ես ամուսնացա շատ սիրով: Երբ ես հղիացա, երջանկության յոթերորդ երկնքում էի: Բայց էյֆորիան տևեց մի-այն առաջին մի քանի շաբաթները: Հղիությունն ինձ համար շատ դժվար էր, անընդհատ կար վիժման սպառ-նաիք: Երեխային չկորցնելու համար ես սահմանափակեցի մտերմությունը ամուսնուս հետ: Երեխայի համար հնարավոր էր տառապել մի քանի ամիս:
Այնուամենայնիվ, իմ սիրելին ընկալում էր այս իրավիճակը բոլորովին այլ կերպ: Նա չէր մտածում երեխայի մա-սին, այլ պարզապես իր համար սիրուհի գտավ: Ես այդ կնոջը գիտեի, նույնիսկ տեսա, թե ինչպես է ամուսինս քայլում նրա որդու հետ: Դա ինձ համար այնքան դժվար էր: Ամուսինս գործնականում փող չէր տալիս և անընդ-հատ գնում էր մրցակցիս մոտ:
ս որոշեցի բաժանվել, հավաքեցի իրերս և գնացի ապահարզանի դիմում ներկայացնելու։Գրեթե զագսի գրասեն-յակի հարևանությամբ ես հանդիպեցի մի գնչուհու: Նա շատ նիհար և փոքր էր, փոքրիկ աղջկա նման էր: Գնչու-հին ուշադիր նայեց ինձ, վերցրեց ձեռքս և ասաց. «Մի շտապեք բաժանվել: Ձեր երեխան պետք է հայր ունենա: Ամուսինդ ինքը չգիտի, թե ինչ է անում: Մի քիչ համբերատար եղեք, և նրա ուժը կթուլանա»:
Գնչուհին անմիջապես բաց թողեց իմ ձեռքը և հեռացավ: Ես մի պահ կանգնեցի և որոշեցի լսել նրան: Վերջին հույսն ապրում էր իմ մեջ: Երեխայի ծնվելուց հետո ամուսինս փոխվեց: Նա սկսեց ինձ իր գրկում տանել, և իր ազատ ժամանակն անցկացնում էր որդուս հետ: Կինը, որին նա այդքան կապված էր, անհետացավ իր կյանքից: Որոշ ժամանակ անց ես նորից հղիացա և աղջիկ ունեցա: Այնուհետև ամուսնուս առաջարկեցին լավ աշխա-տանք, և մենք տեղափոխվեցինք այլ քաղաք:
Փորձում եմ նույնիսկ չհիշել այդ սարսափելի ժամանակը և շատ երախտապարտ եմ գնչուհուն, ով ինձ թույլ չտվեց չմտածված քայլ կատարել:
Իսկ ձեր կյանքում եղե՞լ են ճակատագրի այդպիսի նշաններ:
