Ես միշտ նեղանում էի սկերուրիցս, երբ նա երես էր տալիս երեխաներիս․ Միայն նրա մահից հետո հասկացա պատճառը, իսկ այժմ ներողություն խնդրելու հնարավորություն չունեմ․․․
Իմ սկեսուր, ես սխալ էի… Ես նեղանում էի քեզանից, երբ փորձում էի խիստ դաստիրակել երեխաներիս, իսկ դու ճիշտ հակառակն էիր անում:Դու երբեք չէիր ասում ոչ, երբ երեխաներն ինչ-որ բան էին խնդրում:Քաղցրի ևս մի բաժին, քնելուց առաջ կոնֆետ, ևս մի քանի րոպե ջրի մեջ մնալ…
Ես կարծում էի, որ իմ երեխա ներին եսասեր ու ավազակ եք մեծացնում: Ես կար ծում էի, թե նրանք երբեք չեն սովորի լինել ինքնուրույն, չեն սովորի սպասել…Մի՞թե դու չէիր հասկանում, թե ինձ ինչ էր պետք…ընդամենը ուզում էի, որ երեխաներս ինքնուրույն քնեն:
Ես նեղանում էի քեզանից, որովհետև նրանց համար միշտ թանկարժեք նվերներ էիր գնում. ես չէի ուզում, որ տատիկն ասոցացվի միայն կոնֆետների ու նվերների հետ: Իսկ դու շարունակում էիր ամեն ինչ նրանց ուզածով անել…
Ես շատ եմ մտածել. իսկ ինչի՞ համար ես անում այդ ամենը: Պատասխանը չէի գտնում, և դա սարսափելի էր:Դու ժամանակից շուտ հեռացար: Բայց չէ որ պիտի ներկա լինեիր նրանց ավարտական երեկոներին, հարսանիքնե-րին… Թոռները շատ շուտ կորցրեցին տատիկին…
Ես երբեք չէի մտածի, որ դու նրանց այդքան շատ ես սիրել: Հասկացա, որ անսահման էր սերը թոռների հան-դեպ: Երևի հենց այդպես էիր արտահայտում քո սերը: Կոնֆետներ, տորթեր, նվերներ՝ հավանաբար, հենց դա էր քո սիրո մարմնավորումը:Իսկ հիմա մեծ ցավ եմ զգում: Ցավում եմ, որ սխալ էի ընդունում քո շռայլությունը: Իմ երեխաները հիմա դեռահաս են, նրանք ամեն ինչ հասկանում են, կարոտում են տատիկին…
Գիտեմ, որ դու էլ ես նրանց կարոտում… բայց երկնքից… Երեխաներս մեծ ջերմությամբ են հիշում այն օրերը, երբ գալիս էիր մեր տուն, նրանք ձեռքից գցում էին խաղալիքները ու վազում սիրելի տատիկի մոտ:Եթե կարողա-նայի քո հետ ևս մի անգամ խոսել, չէի կորցնի ոչ մի վայրկյան: Շատ կուզենայի նորից նայել քո բարի ու սիրով լի աչքերի մեջ, գրկել ու ասել, որ դու իմ կյանքում ամենաթանկ մարդկանցից մեկն ես:
Ցավում եմ, որ նման բան երբեք չի լինի:Վերադարձիր ու տես փոքրիկ թոռնուհուդ, տես, թե սիրելի թոռդ ինչպես է նվագում երաշժտական խմբում, վերադարձիր ու ևս մի անգամ հագիր այն բաճկոնն ու գլխարկը, որով քեզ տեսա վերջին անգամ…
Ցավոք, դու հեռացար, լքեցիր մեզ ընդմիշտ:Հիմա ես հասկանում եմ, որ դու թոռներիդ սիրում էիր ամբողջ սր-տով: Նրանց մեջ գտել էիր քո կյանքի իմաստը: Նվիրում էիր նրանց սեր՝ անկեղծ, անկրկնելի ու իսկական: Ամեն անգամ քեզ հիշելիս արտասվում եմ: Ես քեզ շատ էի սիրում:
Շնորհակալ եմ… դու փոխեցիր իմ կյանքը… երբեք քեզ չեմ մոռանա…
