Ես սկեսուրիս անունը լսել անգամ չէի ուզում, չէի օգնում ոչ մի բանով, չնայած փող մեջ լողում էինք, բայց մի օր ամեն ինչ փոխվեց, երբ աղջիկս ասեց, որ տատիկի տանը երշիկ ա կերել․․․Երբ մենք ամուսնացանք, մարդս ծեր մոր հետ ապրում էր հին տան մեջ: Ոչինչ չունե ին, բացի սեղանից, չորս աթոռից ու երկու մահհճակալից:
Ես չէի ուզում էդպես ապրել ու սկսեցի մարդուս ստիպել, որ ավելի շատ փող աշխատի: Կիսուրս կռ վում էր հետս, ասում էր.
-Չես թողնում իմ տղեն հանգստանա, կյանքը ուտում ես: Բայց ես իմ առաջ նպատակ էի դրել շատ բանի հասնել կյանքում: Արդյունքում մարդս գնաց խոպան, սկսեց ամեն ամիս լավ փող ուղարկել: Ես էլ նոր բնակարան գնեցի, վերանորոգեցի, կահավորեցի, հետո սեփակ ան բիզնես հիմնեցի:
Կիսուրիս ոչ մի բանով չէի օգնում, ինքը ապրում էր իրա հին տանը ու շատ գոհ էր իրա կյանքից:Եթե նրան լսեի, մենք էսօր ոչինչ չէինք ունենա, ուստի նա ոչ մի օգնության արժանի չէ: Մարդս ամեն ինչում ենթարկվում էր ինձ: Աղջիկս շատ էր սիրում տատիկի հետ ժաման ակ անցկացնել:
Մի օր աղջիկս եկավ տուն, հարցրի ուտել կուզի՞, ասեց, որ տատիկի մոտ երշիկ ա կերել: Հետո ասեց, որ տատիկը վերջին կտոր երշիկը աղջկասա տվել:
Դրանից հետո ես արմատապես փոխեցի իմ վերաբերմունքը և նույնիսկ կեսուրիս հրավիրեցի մեր հետ ապրելու։Նա չհամաձայնվեց, քա ղաքավարի մերժեց: Բայց դրանից հետո ես սկսեցի նրան օգնել թե փողով, թե մթերքով:
