Երբ ամուսնուս հետ սկեսուրիս պատմեցինք մեր որոշման մասին, սկսեց լացել․․․Ավելի քան վստահ եմ, որ ճիշտ ենք վարվել։
Մի քանի տարի առաջ սկեսուրիս հրավիրեցինք մեզ հետ ապրելու: Ամուսնուս քույրը որոշել էր նրան խաբել և ստի միջոցով վերցրե
էր նրա ձեռքից բնակարանը:Պարզ է, որ մենք թույլ չէինք տա նրան վարձով ապրել և հենց նույն օրը բերեցինք մեր տուն:
Ես ամեն ինչ անում էի, որ այդ կինն իրեն մեր տանը լավ զգա,չէր որ նա ամուսնուս մայրն է: Բայց նա շարունակում էր անհանգստա-
նալ և իրեն հյուրի կարգավիճակում զգալ:
Երբ ես աշխատանքի էի լինում, սկեսո ւրս սկսում էր անել տան ամբողջ գործը, իսկ ես բար կանում էի, քանի որ չէի ուզում, որ այդ
տարիքի կինը հոգնի, ես ամեն օր նրան ասում էի, որ հանգստանա, զբոսնի, իսկ գործերը մենք ինքներս կանենք:Սկեսուրս ասում էր,
որ իրեն վատ է զգում, քանի որ ապրում է մեր հաշվին, իսկ մենք շարունակ փորձում էինք նրան վստահեցենլ, որ իր ներկայությունը
մեզ համար նեղություն չէ:
Վերջապես եկավ այդ օրը, և ես ու ամուսինս կարողացանք սկեսուրիս համար առանձին փոքր տուն գնել: Գումարի կեսը կուտակել
էինք, իսկ մյուս կեսը վճարելու համ ար բանկից վարկ վեր ցրեցինք: Երբ մենք եկանք տուն և հայտնե ցինք նոր տան մասին ուրախ
լուրը, դուք պիտի տեսնեիք սկեսուրիս արձագանքը. փոքր երեխայի նման ցատկոտում էր ուրախությունից, արցունքները հոսում էին
աչքերից, նա գրկում և համբուրում էր մեզ…
Վերջապես մենք հանգիստ ենք նրա համար, գիտենք, որ իրեն լավ է զգում, քանի որ տանը կից կա փոքր հողատարածք, սկեսուրս
ունի զբաղմունք և կարող է աճեցնել իր սիրած ծաղիկները:
