Երբ դեռ 11 տարեկան էի մայրս լքեց մեզ ու ես դարձա իմ 8 ամսական եղբոր համար և՛ հայր, և՛ մայր, բայց հավատում էի, որ մի օր․․․11 տարեկան էի,երբ մայրս ինձ թողեց եղբորս ու հորս մոտ։Եղբայրս ընդամենը 8 ամսական էր։Հայրիկս անընդհատ անհե տանում էր կա՛մ աշխատավայրում, կա՛մ նոր ընկերուհիների հետ բարում:
Ոչ ոք չէր մտածում իմ և Գևորգի մասին:Միայն տատիկս ու պապիկս մեզ սնունդ ու կաթի խառնուրդ էին բերում։ Շուտով նրանք գնաց ին, իսկ մենք մնացինք մենակ: Հայ րիկս, թեև մի փոքր վ շտաց ավ, բայց դա երկար չտևեց։Ընկերների հետ նրա հանդիպումները տեղ ափոխվեցին մեր խոհանոց։
Ես և Գևորգը կարծես առանձին տիեզերք լինեինք:Մենք միասին մուլտֆիլմեր էինք դիտում։ Նա դեռ ոչինչ չէր հասկանում, բայց վառ նկ արները նրան դուր էին գալիս։Ես նաև փոխում էի նրա տակդիրները առանց մեծերի օգնության:Միասին լավ էինք, բայց հորս և ընկեր ներիս պարբերական վեճերը մեզ դուրս մղե ցին մեր սովորական ռիթմից։
Հաճախ ստիպված էի փակվել սենյակում՝ ամեն ինչից հեռու։ Մի առավոտ հայրս գնաց աշխատանքի։ Նա լիովին հանգիստ էր, իսկ ամե նակարևորը՝ սթափ։ Նա նայեց աչքերիս, մոտեցավ այտս համբուրեց, կամաց ասաց.
-Ներեցեք ամեն ինչի համար, ես շուտով կվերադառնամ,- և դուրս եկավ։ Այն ժամանակ ես սա չէի կարևորում, բայց անչափ զարմացած էի։ Նա վաղուց այսպիսին չէր եղել։Ես շատ էի ուզում ուտել։
Գևորգին գրկած գնացի խոհանոց՝ սենդվիչ ու շիլա պատրաստելու։ Սեղանի վրա ծրարի մեջ դրված էին փող և փոքրիկ գրություն.
-Անի, հետևիր քո եղբորը, ես շուտով կվերադառնամ և մեր կյանքը դեպի լավը կփոխվի, ես խոստանում եմ: Երկու ամիս միասին ապրե ցինք։ Իրականում ոչինչ չէր փոխվել, միայն ավելի հանգիստ էր դարձել։ Խոհանոցում հայրական խնջույքներ չկային տարօրի նակ մարդ կանց հետ:
Ես ու գևորգը կարող էինք ուտել, երբ ցանկանայինք, լողանալ և հանգիստ քնել։ Ճիշտ է, հարևանները սկսեցին հարցնել, թե որտեղ է մեր հայրը, ինչու ենք մենք անընդհատ մենակ։ Մեզ մոտ մի քանի անգամ եկան խնամակալության մա րմինները, մեզ ուզում էին ման կատուն տանել։Ամբողջ ուժով վստահեցնում էի, որ հայր ունենք, նա աշխատում է առավոտից երեկո։
Ես ստեցի, որ դայակ է գալիս եղբորս մոտ, երբ ես դպրոցում եմ լինում։ Հայրիկս խոստացել էր, որ կվերադառնա, չէի կարող թույլ տալ, որ մեզ մանկատուն տանեն։ Ես ամբողջ սրտ ով հավատում էի, որ ամեն ինչ լավ է լինելու։Շուտով հայրիկս, ինչպես խոստացել էր, վերադարձավ։ Նա դարձել էր ավելի հանգիստ և ամենակարևորը, որ չէր խմում: Նա բուժվել էր։ Իմ կյանքում ավելի երջանիկ օր չի եղել:
