Երբ ես թոռանս հարսնացուին ասացի, որ նա խաբեբա է, ընտանիքս կարծեց, թե ես խելագար եմ, բայց․․․Տարօրինակ հարսանեկան նվեր
Երբ ես թոռանս հարսնացուին ասացի, որ նա խաբեբա է, ընտանիքս կարծեց, թե ես խելագար եմ։«Թող նրանց հանգիստ, մայրիկ», — ասաց որդիս։ «Մի՛ փչացրու տոնակատարությունը»։
Ես լուռ մնացի։ Թող նրանք կարծեն, որ ես պարզապես մի ծեր, դժգոհ կին եմ։ Բայց ութսուն տարվա ընթացքում ես սովորել էի տեսնել ստերի միջով, և գիտեի, որ այս գեղեցիկ կինը՝ Իզաբելլան, դեր էր խաղում։Մեր հանդիպումից մեկ շաբաթ անց ես վարձեցի մասնավոր դետեկտիվ։
Հաշվետվության մեջ թվարկված էին տասնյակ անուններ և նահանգներ՝ խաբեության հետք, փողի համար ամուսնություններ, գողաց ված կյանքեր։ Բայց ոչ ոք չհավատաց դրան։ Նույնիսկ իմ թոռը՝ Դանիելը, նայում էր նրան այնպես, կարծես նա առաքինության մարմն ացում լիներ։
Ես հասկացա, որ միայն մեկ պահ կար դա դադարեցնելու համար՝ հարսանիքի ժամանակ։Տաճարը փայլում էր վիտրաժներով, վարդեր ով և ոսկով։ Երաժշտություն, ժպիտներ, քնքշության արցունքներ։ Ես նստած էի առաջին շարքում՝ անշարժ, ինչպես քարը։
Երբ ընտանեկան օրհնության պահը հասավ, Իզաբելլան վերջինը մոտեցավ ինձ։ «Շնորհակալություն, տատիկ», — ասաց նա քաղցր ժպ իտով՝ գրկելով ինձ տեսախցիկների առջև։Եվ նա շշնջաց ականջիս.
«Այս նահանգը հիմա իմն է, ծեր կին»։
Նա սպասում էր, որ ես կսարսափեմ։ Բայց ես միայն թեթևակի ժպտացի։ Թող նա մտածի, որ հաղթել է։ Թող չիմանա, որ ես արդեն պա տրաստել էի իմ քայլը։Երբ ժամանակն էր մատանիներ փոխանակելու, ես վեր կացա։
«Սպասիր», — բարձրաձայն, բայց հանգիստ ասացի ես։
Երգեհոնը լռեց։ Բոլորը շրջվեցին։
«Որպես փեսայի տատիկ», — ասացի ես, — «ես հատուկ նվեր եմ պատրաստել հարսնացուի համար»։
Ես նայեցի իմ փաստաբան պարոն Չենին։ Նա գլխով արեց և սեղմեց հեռակառավարման վահանակի կոճակը։Խորանի ետևի էկրանը թարթեց։Էկրանին հայտնվեց Իզաբելլայի լուսանկարը՝ պաշտոնական, կնիքով.Փնտրվում է. Արիզոնա նահանգ։ Անուն՝ Սոֆիա Ռոս։ Մեղադրանք՝ խարդախություն, գողություն։Հանդիսատեսը հևաց։ Պատկերը փոխվեց մեկ այլի.
ՓՆՏՐՎՈՒՄ Է՝ ՖԼՈՐԻԴԱ ՆԱՀԱՆԳ։ Անուն՝ Քլոե Մարտին։ Մեղադրանք՝ երկամուսնություն։
Եվ կրկին ու կրկին՝ տարբեր անուններ, նույն դեմքը։ Տարիներ շարունակ ձգվող խաբեության պատկերասրահ։Տաճարը սառեց։ Հարսը կանգնած էր այնտեղ՝ մարմարի պես սպիտակ։ Ապա պարոն Չենը վերցրեց միկրոֆոնը.
«Մինչև արարողությունը շարունակելը», — ասաց նա, — «ի՞նչ անվան տակ եք մտադիր ստորագրել ամուսնության վկայականը»։
Այս խոսքերը վերջնական հարվածն էին։Իզաբելլան գոռաց՝ մեղադրելով ինձ զրպարտության մեջ։ Բայց ամբոխն արդեն տեսել էր ճշմա րտությունը։ Նախապես վարձված երկու անվտանգության աշխատակիցներ նրբորեն փակեցին նրա ճանապարհը դեպի ելքը։ Ես մոտ եցա խորանին։ Դանիելը անշարժ կանգնած էր, աչքերը լի էին ցավով և շփոթմունքով։Ես ձեռքս դրեցի նրա ուսին։
«Ամեն ինչ լավ կլինի, տղա՛ս։ Ճշմարտությունը երբեմն ցավում է, բայց փրկում է։ Եկեք տուն գնանք»։
Չկար ո՛չ ուրախություն, ո՛չ հաղթանակ։ Միայն հոգնածություն և լուռ հաղթանակ։Սկանդալը մարել էր։ «Իզաբելլան» այժմ սպասում էր դատավարության։ Ընտանիքի հեղինակությունը դիմակայել էր փոթորկին։Կիրակի օրերին մենք կրկին հավաքվում էինք ընթրիքի՝ ես, որդիս և Դանիելը, որն այժմ իր տարիքից անդին էր հասունացել։ Նա ինձ մի բաժակ հասմիկի թեյ մեկնեց և ասաց.
«Տատի՛կ, ես միշտ կվստահեմ քո ինտուիցիային»։
Ես ժպտացի։
«Ինտուիցիան պարզապես փորձառություն է, սիրելի՛ս։ Սերը կուրացնում է մեզ, բայց մեծերի պարտականությունն է բռնել ճշմարտութ յան լամպը, նույնիսկ եթե դրա լույսը ցավեցնում է աչքերը»։
Նրանք լուռ լսում էին։ Եվ ես հասկացա. իմ ժառանգությունը փողը կամ տները չեն, այլ ուժը՝ պաշտպանելու այն, ինչ իսկապես թանկ է։
Եվ երբեմն այդ պաշտպանությունը գալիս է հարսանեկան նվերի տեսքով։
