Երբ երեխաu sրավմայով ծնվեց, ամnւuինu nւ uկեunւրu լքեցին մեզ, աuելnվ nր չեն պաsրաusվnւմ հաշմանդամի պահել, uակայն․․․Տարի ներ անց sեղի nւնեցավ անuպաuելին։Ես վայելում էի իմ սուրճն ու ընդմիջումը, երբ հանկարծ մի անծանոթ մարդ նստեց սեղանիս մոտ։ Մենք ծանոթացանք, նա շատ գեղեցիկ տղա էր:
Նա վերցրեց իմ համարը և հաջորդ օրը զանգահարեց։ Մենք հանդիպեցինք հաջորդ օրն ու այդպես շարունակվեց։ Ես ինձ շատ լավ և հարմարավետ էի զգում նրա հետ: Ինձ թվում էր, որ սա ճակատագիր է ու սեր։Մեկ տարվա հարաբերություններից հետո նա ինձ առաջ արկություն արեց։
Ես առանց վարանելու համաձայնեցի։ Իսկ վեց ամիս անց հ ղիացա։ Ես աներևակայելի երջանիկ էի, որ շուտով մայր եմ դառնալու։ Երբ այս հրաշալի լուրը հայտնեցի սկեսուրիս, նա ընդհանրապես չարձագանքեց։ Նրա դեմքի ոչ մի մկան չշարժվեց։Ուրախություն կամ տխրություն ընդհանրապես չկար։Այն ժամանակ ես շատ զարմացա:
Բայց սա նրա միակ որդին և առաջին թոռն է: Ես ուրախությամբ պատրաստվեցի մայրությանը։Հղիությունը շատ հեշտ անց ավ, 9 ամիս ես խնդիրներ չունեի։ Նույնիսկ տոքսիկոզը շրջանցեց ինձ։ Միայն ծնվելը դժվար էր : Շատ փորձեցի, բայց վերջում ուժասպառ եղա։ Ես դուստր ունեցա։
Ես շատ երջանիկ էի: Բայց հետո բ ժիշկը եկավ, ասաց, որ երեխայի ողնաշարը վնա սված է, և նա, ամենայն հավանականությամբ եր բեք չի կարողանա քայլել։Վիկտորը, իմանալով, որ դուստրը ծնվել է արա տով, պահանջեց նրան թողնել հիվ անդանոցում։ Սկեսուրս ինձ հաղորդագրություն գրեց, որ ես չհամարձակվեմ նման երեխայի հետ հայտնվել իր տանը։Ես ցն ցված էի մարդկանց նման վերաբերմու նքից, ում ես հարազատ էի համարում։
Դստերս լքելու մասին խոսք լինել չէր կարող:Այդ պահին ես հասկացա, որ մնացել եմ բոլորովին մենակ և բացի իմ երեխայից ոչ ոք չուն եմ։ Ես աղջկաս անվանեցի Վիոլետտա։ Բազմաթիվ տարբեր բ ժիշկների եմ այցելել, վերականգնողական աշխատանքների համար ոչ փող եմ խնայել, ոչ ջանք։ Շուտով հրաշք տեղի ունեցա վ, աղջիկս ապ աքինվեց։
Նա դարձավ ցանկացած այլ երեխայի նման:2 տարի անց սկեսուրս ինձ մի անգամ զանգահարեց ու ասաց, որ նախկին ամուսինս վթա րի է ենթարկվել ու մնացել է հա շմանդամ, խնդրեց, որ գամ օգնեմ, բայց այդ ժամանակ ասացի, որ ինձ հա շմանդամներ պետք չեն։
Ես նրանց հետ վարվեցի այնպես, ինչպես նրանք վարվեցին իմ աղջկա հետ:
