Երբ հարազատ մայրս իմացավ, որ հղի եմ, ինձ տանից դուրս հանեց․ Որոշեցի գնալ սկեսուրիս տուն․․․Արդեն գլխումս պտտվում էին աբ որտի մասին մտքեր, բայց չէի ուզում իմ ձեռքով վերջ տալ դեռ չծնված երեխայիս կյանքին․․․ Ծն վել և մեծացել եմ գյուղում։Դպրոցում միշտ առանձնանում էի խելքով և տաղանդով։Երբ ավարտեցի դպրոցը,ծնողներս ինձ ուղար կեցին քաղաք, որ համալսարան ընդուն վեմ։
Ընկերս, ում հետ սկսել էինք հանդիպել վերջին դասարանում, նույնպես քաղաք տեղա փոխվեց, բայց աշխատելու։Մի քանի տարի անց ես ավարտեցի, ընկերս ծառայեց բանակում և վերադարձավ, ամուսնացանք․․․Այն օրը,երբ պիտի ամուսնուս հայտնեի հղիու թյանս մասին լուրը, նա տուն չվերա դարձավ․․․ընդմիշտ գնաց։ Ամուսնուս կյանքը խլեց ողբերգ ական վթարը։Մի ամիս մնացի միայնակ, մտա ծում էի՝ ինչպես շարունակեմ ապրել․․․
Որոշ եցի հետ գնալ ծնողներիս տուն, այնտեղ կապրեմ՝ մինչ փոքրիկիս ծնվելը, հետո էլ մայրս կօգնի, ես էլ կաշխատեմ։
-Որոշե՞լ ես խայտառակ անել մեզ․․․ Մենք քեզ սովորելու էինք ուղար կել, քեզ ոչ մեկ չէր խնդրում ամուսնանալ, հ ղիանալ, ոչ մեկ էլ չգի տի, որ դու քաղաքում ամուսն ացած ես եղել, բոլորը կկարծեն, թե հեք իաթներ են։ Երեխայից կազատվես, նոր կգաս տուն․․․
Նման բան մորիցս չէի սպասում։ Ես դուրս եկա տանից և սկսեց ի քայլել դեպի կանգառ։ Այդ պահին գլխումս միայն աբորտի մա սին մտ քեր էին, բայց չէի ուզում, գրողը տանի, իսկապես չէի ուզում գնալ այդ քայլին։Հանկարծ մի միտք ծագեց գլխումս․ իսկ եթե գնամ Արսենի մոր մոտ, պատմ եմ նրան, որ հղի եմ․․․ բայց վախենում էի էլ ավելի ցավեցնել միակ որդուն կորցրած կնոջը։
Թակեցի դուռը, բացեց Արսենի քույրը, ներս հրավիրեց։ Նստեցի և միանգամից պատմեցի, թե ինչի համար եմ գնացել։Միայն տես նեիք այդ խեղճ կնոջ արձագանքը։ Նա կարծես կյանք առավ։ Սև գլխա շորով կինը սկսեց ժպտալ, Ար սենի քույրն ու մայրը ամուր գրկել էին ինձ և համբուրում էին։
Մի քանի ամիս անց ծնվեց որդիս։ Նրան Արսեն անվանակոչեցինք։ Եր եխայիս տատիկն ու հորաքույրը պաշտում են և նրան, և ինձ։ Ուրախ եմ, որ ունեցա ընտ անիք, իսկ երեխայիս հետ էլ դաժանաբար չվարվեցի։Կորցրեցի մորս, բայց փոխ արենն ավելի հարազատ մարդկանց ձեռքբերեցի։
