Ես ամուսնացա շատ սիրով: Երբ ես հղիացա, երջանկության յոթերորդ երկնքում էի: Բայց էյֆորիան տևեց մի-այն առաջին մի քանի շաբաթները: Հղիությունն ինձ համար շատ դժվար էր, անընդհատ կար վիժման սպառ-նաիք: Երեխային չկորցնելու համար ես սահմանափակեցի մտերմությունը ամուսնուս հետ: Երեխայի համար հնարավոր էր տառապել մի քանի ամիս:
Այնուամենայնիվ,իմ սիրելին ընկալում էր այս իրավիճակը բոլորովին այլ կերպ:Նա չէր մտածում երեխայի մասին, այլ պարզապես իր համար սիրուհի գտավ: Ես այդ կնոջը գիտեի, նույնիսկ տեսա, թե ինչպես է ամուսինս քայլում նրա որդու հետ:Դա ինձ համար այնքան դժվար էր:Ամուսինս գործնականում փող չէր տալիս և անընդհատ գնում էր մրցակցիս մոտ: Ես որոշեցի բաժանվել, հավաքեցի իրերս և գնացի ապահարզանի դիմում ներկայացնելու:
Գրեթե զագսի գրասենյակի հարևանությամբ ես հանդիպեցի մի գնչուհու: Նա շատ նիհար և փոքր էր, փոքրիկ աղջկա նման էր: Գնչուհին ուշադիր նայեց ինձ, վերցրեց ձեռքս և ասաց. «Մի շտապեք բաժանվել: Ձեր երեխան պետք է հայր ունենա:Ամուսինդ ինքը չգիտի,թե ինչ է անում: Մի քիչ համբերատար եղեք,և նրա ուժը կթուլանա»:
Գնչուհին անմիջապես բաց թողեց իմ ձեռքը և հեռացավ: Ես մի պահ կանգնեցի և որոշեցի լսել նրան: Վերջին հույսն ապրում էր իմ մեջ: Երեխայի ծնվելուց հետո ամուսինս փոխվեց: Նա սկսեց ինձ իր գրկում տանել, և իր ազատ ժամանակն անցկացնում էր որդուս հետ: Կինը, որին նա այդքան կապված էր, անհետացավ իր կյանքից: Որոշ ժամանակ անց ես նորից հղիացա և աղջիկ ունեցա:
Այնուհետև ամուսնուս առաջարկեցին լավ աշխատանք , և մենք տեղափոխվեցինք այլ քաղաք : Փորձում եմ նույնիսկ չհիշել այդ սարսափելի ժամանակը և շատ երախտապարտ եմ գնչուհուն, ով ինձ թույլ չտվեց չմտած-ված քայլ կատարել:Իսկ ձեր կյանքում եղե՞լ են ճակատագրի այդպիսի նշաններ:
