Երբ մայրիկիս ծանոթացրեցի ընտրյալիս հետ, նրա վերաբերմուքից ուղղակի ապշած մնացի․ Արցունքները սկսեցին հոսել մորս աչքե րից․․․Իմ անունը Լին է, ես քսան տարեկան եմ։ Ես դիզայնի վերջին կուրսի ուսանողուհի եմ։Բոլորն ասում են, որ ես իմ տարիքից մեծ եմ թվում՝ հավանաբար այն պատճառով, որ վաղ եմ հասունացել։
Հայրս մահացավ, երբ ես դեռ երեխա էի։ Մայրս ինձ մենակ մեծացրեց՝ ուժեղ, աշխատասեր, բարի կին, որն իր ամբողջ կյանքը նվիրեց ինձ։Մի օր ես կամավորագրվեցի մի նախագծի, որտեղ հանդիպեցի Նամին՝ տեխնիկական թիմի ղեկավարին։Նա գրեթե քսան տարով մեծ էր ինձանից, հանգիստ, զուսպ, ցածր ձայնով, որը փոխանցում էր անցած տարիների ցավը։Սկզբում ես պարզապես հարգում էի նրան, բայց ժամանակի ընթացքում ամեն ինչ փոխվեց։Նրա ասած յուրաքանչյուր հայացքը, յուրաքանչյուր բառը ստիպում էր սիրտս արագ բաբախել։
Նա հասուն էր, հուսալի և անցել էր դժբախտ ամուսնության միջով։ Նա երեխաներ չուներ։Մի անգամ նա ասաց.
«Ես մի անգամ կորցրեցի կյանքիս ամենաթանկ բանը։ Հիմա ես պարզապես ուզում եմ ապրել արժանապատվորեն»։ Նա սիրում էր լուռ՝ առանց պաթոսի, առանց խոստումների։ Եվ ես նրա հետ հանգիստ էի զգում, կարծես քարե պատի ետևում լինեի։ Մարդիկ ինձ դատում էին.
«Նա այնքան երիտասարդ է, իսկ նա բավականաչափ մեծ է նրա հայրը լինելու համար»։
Բայց ես չլսեցի։ Գիտեի, որ դա սեր էր։Մի օր Նամն ասաց.
«Լին, ես ուզում եմ հանդիպել քո մորը։ Ես չեմ ուզում ոչինչ թաքցնել»։
Ես անհանգստացած էի։ Մայրիկը միշտ խիստ էր, անվստահ տղամարդկանց նկատմամբ։Բայց նա որոշեց. եթե սերը իսկական է, ապա վախենալու բան չկա։Այդ օրը նա եկավ երիցուկների փունջով՝ մայրիկի սիրելի ծաղիկներով։Մենք մտանք բակ. մայրիկը ջրում էր ծաղիկ ները։ Մեզ տեսնելով՝ նա հանկարծակի սառեց, ապա գցեց ջրցանը և… վազեց Նամի մոտ։Արցունքները հոսում էին նրա դեմքից, և նա շշնջաց.
«Օ՜, Աստված իմ… Նամ։ Դու՞ ես»։
Ես կանգնած էի այնտեղ՝ չհասկանալով, թե ինչ է կատարվում։
Նամը գունատվեց.
«Հոա՞։.. Դու՞ ես։..»
Պարզվեց, որ երբ մայրիկը փոքր էր, նա նրա առաջին սերն էր։Նրանք պլանավորում էին ամուսնանալ, բայց հետո պատահար տեղի ունեցավ։Բոլորը կարծում էին, որ Նամը մահացել է։ Մայրիկը մի քանի տարի սգաց, իսկ հետո հանդիպեց հորս, ով օգնեց նրան վերա կանգնել կյանքի հանդեպ հավատը։
Մի քանի տարի անց հայրս մահացավ, և մայրիկը կրկին մենակ մնաց։Եվ Նամը… ողջ մնաց։ Բայց նա կորցրեց հիշողությունը։ Անծան ոթները գտան նրան և տարան իր մոտ։ Նա միայն հիշում էր «մի կին, որը սիրում էր երիցուկներ»։Ահա թե ինչու, երբ մենք առաջին անգամ հանդիպեցինք, նա ասաց, որ կարծում է, թե ինձ ինչ-որ տեղ տեսել է։
Բայց իմ անունը՝ Լին, մայրիկի անվան մի մասն է, որը նա ուներ երիտասարդության տարիներին։Մենք լուռ էինք։ Ես լաց եղա։
«Այսինքն… նա քո առաջին սերն էր՞», — շշնջացի ես։
Մայրիկը գլխով արեց՝ չկարողանալով զսպել արցունքները.
«Այո, դուստր»։ Բայց մի անհանգստացիր՝ դու արյունակցական կապ չունես։ Սա պարզապես ճակատագիր է, որը դաժան կատակ է խաղում։
Նամը նայեց ինձ և հանգիստ ասաց.
«Կներես, Լին։ Ես չգիտեի։ Ես երբեք չէի ուզում քեզ վիրավորել»։
Այդ գիշեր ես երկար ժամանակ չկարողացա քնել։Մայրիկը նստեց կողքիս և ասաց.
«Դուստր, սերը մեղք չէ։ Բայց երբեմն ճակատագիրը մեզ զգացմունքներ է ուղարկում ոչ թե նրա համար, որ դրանք հավերժ մնան, այլ նրա համար, որ մենք սովորենք ներել և թողնել»։
Մի քանի ամիս անց Նամը լքեց քաղաքը։Նա նամակ թողեց.
«Շնորհակալություն, Լին, որ հիշեցրեցիր ինձ, թե ինչ է նշանակում սիրել։
Քեզ հետ ես հիշեցի իմ կյանքի մի մասը, իսկ քո մոր հետ ես խաղաղություն գտա։Մենք չենք նախատեսված միասին լինելու համար, բայց ես ձեզ երկուսիդ էլ հավիտյան կպահեմ իմ սրտում»։
Մայրիկը նամակը դրեց տուփի մեջ՝ հորս լուսանկարի կողքին։Նա ասաց.
«Երբեմն մարդիկ գալիս են ոչ թե մնալու, այլ մեզ սովորեցնելու գնահատել այն, ինչ եղել է»։
Տարիներ անցան։ Ես դիզայներ դարձա։ Եվ ամեն անգամ, երբ տեսնում եմ երիցուկներ, հիշում եմ Նամին՝ այն մարդուն, ով ինձ ցույց տվեց, որ իսկական սերը միշտ չէ, որ հավերժ է տևում, բայց եթե այն լի է բարությամբ և հարգանքով, ապա այն հավերժ գեղեցիկ է մնում։
