Երբ մայրս առաջին անգամ տեսավ փեսացուիս, ուղղակի կորցրեց գիտակցությունը․․․Պարզվեց նա իր առաջին սիրո ճիշտ կնկնօրի-
նակն էր։ Բոլորի համար շատ կարևորէ այն օրը, երբ դո ւստրը ծնողներին է ներկա յացնում է իր ընտրյալին: Բայց մեր հերոսո ւհու
պատ-մության մեջ իրավիճակն այնքան էլ սովորական չէր: Ամբողջ օրը Վալենտինան տեղը չէր գտնում:
Թվում էր՝ արձակուրդային օր է,պետք է պառկել, հանգստանալ:Իսկ միթե՞ Հնարավոր էր:Նրա միակ դուստրը՝ Նատալին, այսօր խոս-
տացել է գալ ոչ սովորական հյուրի հետ: Վերջերս Վալենտինան հասկացավ, որ դուստրն ընկեր ունի: Իսկ ո՞ր մայրը չի ցանկանում ի-
մանալ իր դստեր գաղտնիքները: Եվ ահա մեր հերոսուհին սկսեց հարցաքննել Նատալիինն՝ ի՞նչն ինչպե՞ս է:Դե՛, վերջիվերջո աղջիկը
տեղի տվեց:
-Այո՛, կա մի տղա: Նրա անունը Սերգեյ է: Լավ, գեղեցիկ, աշխատասեր, խելացի: Եվ կարծես թե նրանց մոտ ամեն ինչ իրական է:
Դե՛, եթե իրական է, ուրեմն այդպիսի պատմությունները պետք է գեղեցիկ ավարտ ունենան` ամուսնության առաջարկով: Եվ ահա մի
օր Սերգեյը Նատալիին ամուսնության առաջարկ արեց:Եվ քանի որ աղջիկն արդեն ծանոթ էր նրա ծնողների հետ,ժամանակն էր փե-
սացուին ծանոթացնել հարսնացուի մորը: Նա մենակ էր մեծացրել Նատալիին: Աղջկա հայրը վաղուց էր լքել ընտանիքը: Նրա մասին
արդեն մոռացել էին:Դե լա՜վ, ին՞չ ենք անընդհատ անցյալից խոսում: Եկեք ներկայից խոսենք:
Վերջապես հյուրերը եկան: Վալենտինան իրեն կորցրեց: Կինը վազեց միջանցք՝ դստերը և նրա փեսացուին դիմավորելու: Նայեց նը-
րան՝ երջանիկին, հայացքը թեքեց կողքին կանգնած բարձրահասակ տղային և գունատվեց: Իսկ հետո հանկարծ ուշագնաց եղավ:
Խելքի եկավ այտերի թեթև հարվածներից:Բացեց աչքերը՝ կողքին՝ վախեցած դուստրը և նրա ընկերը:Նրանք ոչինչ չէին հասկանում:
-Մայրի՛կ, արի շտապ օգնություն կանչեմ: Ի՞նչ պատահեց քեզ, — հարցրեց Նատալին:
-Ո՛չ, ո՛չ, ոչ մի տեղ մի՛ զանգեք: Ես շուտով լավ կզգամ ինձ,- պատասխանեց տանտիրուհին՝ վեր կենալով հյուրի օգնությամբ:
Եվ ահա մայրը ջուր խմեց, շունչը տեղը բերեց, հանգստացավ: Ժամանակն է լրջորեն խոսել:Աղջիկը կասկածում էր, որ մայրը վատա-
ցել է իր փեսացուին տեսնելուն պես: Բայց նա անթերի էր` գեղեցիկ, ընկերական, ոչ ամբարտավան: Այդ դեպքում ինչի՞ հետևանք էր
նման արձագանքը: Դե՛, մայրը ստիպված էր պատմել ամեն ինչ ամենասկզբից:Դա այն իմաստով, որ կնոջ պատմությունը սկսվեց նը-
րանից… երիտասարդությունից:Եվ որպեսզի ամեն ինչ բոլորի համար պարզ լինի,Վալենտինան բացեց պահարանը և հանեց հին լու-
սանկարների ալբոմը:
Թերթելով այն՝ վերջապես ցույց տվեց դրանցից մեկը:Նայելով նրան՝ Նատալիի ու Սերգեյի բերանները զարմանքից բաց մնացին: Լու-
սանկարում դեռ երիտասարդ Վալենտինային գրկել էր։ Սերգեյը, նրա դստեր փեսացուն:«Ինչպե՞ս կարող է դա լինել»,- հոգոց հանեց
աղջիկը: Եվ մայրը պատմեց, թե ինչպես դա կարող է լինել: Տղան, ով գրկել էր երիտասարդ Վալյային, Ռոմանն էր: Եվ նա հենց Վա-
լենտինայի առաջին սերն էր: Դա տեղի է ունեցել շատ վաղուց՝ ավելի քան քսան տարի առաջ: Այն ժամանակ նա ուսանողուհի էր:
Ինքը նույնպես:
Նրանք հանդիպեցին և… հոգին սլացավ դրախտ: Սիրում էին միմյանց խենթանալու աստիճան: Նրանք ծրագրել էին ամուսնանալ:
Իսկ ավարտելուց անմիջապես հետո նրանք հիմարաբար վիճեցին և բաժանվեցին: Նրանք ուշքի կգային, կհաշտվեին: Բայց Ռոմանն
աշխատանք ստացավ և ծանր հույզերով մեկնեց հեռու՝ երկու հազար կիլոմետր՝ շինարարություն անելու համար: Իսկ Վալյան բար-
կությունից ամուսնացավ մեկ ուրիշի հետ:
-Ասա՛ ինձ, Սերգե՛յ, քո հայրանունը Ռոմանովիչ է, չէ՞,- իր պատմությունն ավարտեց Վալենտինան՝ հյուրին ուղղված հարցով: Սերգեյը
միայն զարմացավ.
-Դուք պարզապես շատ նման եք նրան,- ժպտաց Վալենտինան.- ինչպես ջրի երկու կաթիլ: Պարզապես ինձ համար անսպասելի էր,
ինչի պատճառով ես գլխապտույտ ունեցա: Մեր հերոսուհու կյանքն ամուսնու հետ չստացվեց: Նույնիսկ անտեսելով դստեր ծնունդը՝
նրանք բաժանվեցին: Չնայած ուրիշներից վատ չեն ապրել: Բայց երևի տղամարդը հասկացել է, որ կինն իրեն չի սիրում:
Կամ սիրում է, բայց մեկ ուրիշին: Վալենտինան չի զղջացել ամուսնալուծություն համար: Դստերը միայնակ է ոտքի կանգնեցրել: Բայց
այդպես էլ չի ամուսնացել:Միշտ իր առաջին սերն է հիշել:Եվ այդ սերն այնքան անսպասելի էր,որ տարիներ անց ինքն իրեն հիշեցրեց:
-Իսկ ինչպե՞ս է հայրդ,- համարձակվելով՝ հանկարծ Վալենտինան հարցրեց Սերգեյին, երբ նրանք բոլորը մի փոքր հանդարտվել և ո-
րոշել էին ճաշել:
-Իսկ Դուք հիմա ինքներդ նրան հարցրեք,- պատասխանեց տղան անմեղ ժպիտով:
-Ես զանգահարել եմ նրան և պատմել Ձեր մասին: Նա արդեն շտապում է այստեղ:
-Նա գալիս է այստե՞ղ,- չգիտես ինչո՞ւ, վախեցավ մեր հերոսուհին :
Եվ այդ պահին հնչեց դռան զանգը: «Երևում է՝ նա արդեն ժամանել է …»,- ուսերը թոթվեց Սերգեյը: Եվ Նատալին, նայելով բազկա-
թոռին ընկղմված մորը, գնաց բացելու դուռը:Դատելով ամեն ինչից՝ կյանքն այս տանը շատ շուտով կտրուկ կփոխվի…
