Երբ պապիկu մահացավ, sաsիu nչ մի անգամ լացելnւց չsեuանf․ մի ամիu հեsn հարցրի, աuի պապիկին չե՞u կարnsnւմ, nր չեu լացnւմ, uկuեց հnնգnւր-հnնգnւր լացել nւ նենց բան աuեց, nր․․․Տատիս պատմությունից հետո մեջս ինչ որ բանա կատարվում, չեմ հասկա նում, ոնց որ ուզեմ ինչ որ բան փոխեմ, ուզեմ բոլորին օգնեմ, չգիտեմ։
Ախր էդ ամեն ինչի մասին նույնիսկ պապաս չի իմացել։Պապս որ մահացավ, տատիս լացելուց չտեսանք ոչ մեկս, դե մտածում էինք մեծ ա, ամբողջ կյանքում հասցրած կլինի էնքան լացել, որ էլ արցունք չի մնացել հիմա լացելու համար։ Մի ամիս անց ասի հարցնեմ, ուղղա կի խոսենք տատիս հետ։
Ասի տատ չես կարոտում պապաիկին, ես հենց իրան հիշում եմ, աչքերս լցվում են։Տխուր աչքերով նայեց աչքերիս, սկսես հոնգուր հոն գուր լացել, չէր կարում հանգստանար, երևի մի հինգ րոպե լացելա, հետո նայել ինձ, ասել էսքան տարի պապդ ինձ ծեծում էր, նույնիսկ էս տարիքում, էսքան մեծ, էսքան ծեր, ինքը ինձ ծեծում էր, ինձ խոստացել էի, որ իրա հետևից չեմ լացի, բայց չկարողացա։
Փաստորեն պապս տարիներով տատիս ծեծելա, չէի կարում չլացեմ, տատիս հավասար լացում էի։
