Երբ սկեսուրս առաջարկեց ընտանիքով մեկնել ճանապարհորդության, մտածեցի լավ հնարավորություն է հարաբերություններս բարել ավելու, բայց․․․Պարզվեց, որ նա այլ մտադրություն ուներ
Սկեսուրս ինձ, ամուսնուս եւ երեխաներին հրավիրեց ընտանեկան ճամփորդության, բայց օդանավակայանում նա ինձ վերջնագիր տվ եց, որը ես չէի սպասում:Երբ նա առաջարկեց ընտանիքով մեկնել ուղեւորության, ես մտածեցի, որ սա հնարավորություն կլինի մեր հար աբերությունները բարելավելու։
Մենք երբեք շատ մոտ չէինք, բայց ես ուզում էի հավատալ,որ վերջապես նա հասկացել էր ընտանիքի կարեւորությունը։ Դժբախտաբար, նրա իրական մտադրությունները բացահայտվեցին ամենավերջին պահին։Իմ անունը Գրեյսի է, եւ կյանքս միշտ այնքան էլ հեշտ չէր։ Չորս տարի առաջ կորցրի ամուսնուս՝ Բեռնարդին, որը մահացավ քաղցկեղից։
Ես մնացի միայնության մեջ՝ երկու աղջիկներիս՝ Էմիլիին, որը երեք տարեկան էր, եւ Ավային, որը դեռ մեկ տարեկան չէր։Ես լիովին կորց րել էի ուղին, բայց մայրիկիս աջակցությամբ, ես աստիճանաբար վերակառուցեցի իմ կյանքը։
Երկու տարի առաջ հանդիպեցի Ջեքին, սիրառատ եւ հոգատար տղամարդ, որը առանց որեւէ նախապայմանի ընդունեց ինձ եւ իմ աղջ իկներին։ Մեր հարաբերությունը արագ զարգացավ, եւ աղջիկները նրան սիրեցին առաջին իսկ օրվանից։
Բոլորը թվում էր կատարյալ էին… մեկ բացառությամբ՝ իմ սկեսուրը։ Յուլիան երբեք չի թաքցրել, որ իմ աղջիկներին չի համարում ընտա նիքի մաս։ «Նրանք իմ արյունից չեն», ասում էր նա սառը տոնով։
Ես գիտեի, որ երբեք չենք դառնա ընկերներ, բայց գոնե ուզում էի, որ մեր հարաբերությունները քաղաքավարի լինեն։Հետո, երբ նա մեզ հրավիրեց ճանապարհորդության, ես համաձայնեցի, մտածելով, որ գուցե նա փոխվել է։ Բայց օդանավակայանում իրականությունը պարզվեց։
Մեր չեկինից առաջ, Յուլիան մոտեցավ ինձ եւ շշուկով ասաց. «Կամ դու ինձ 600 դոլար կտաս, կամ կասեմ, որ քո աղջիկների տոմսերը կորել են։ Այս ճանապարհորդությունը միայն ընտանիքի համար է, իսկ նրանք դրա մաս չեն կազմում։»
Ես ապշած մնացի։Սիրտս արագ բախում էր, բայց ես արագ հասկացա, որ ես չեմ կարող նրան հաղթել։ Դուրս եկա՝ տալով 600 դոլար, բայց արդեն պլանավորված էր իմ վրեժը։
Երբ հասանք հյուրանոց, տեղի ունեցավ մեծ ընտանեկան ընթրիք։ Բոլորը զրուցում եւ ծիծաղում էին, իսկ Յուլիան կարծես հաղթող էր։
Եվ հենց այն ժամանակ ես հասկացա՝ եկել է ճիշտ պահը։ Աղջիկները չէին էլ նկատում։ Ես բարձրացրեցի բաժակս։
«Ուզում եմ շնորհակալություն հայտնել Յուլիային այս հրաշալի ճանապարհորդության եւ անհավանական հյուրընկալության համար», ասացի, նայելով նրան աչքերի մեջ։ «Շնորհիվ նրա, ես սովորեցի, որ իսկական ընտանիքը որոշվում է արյունով, այլ ոչ սիրով եւ անկեղծ աջակցությամբ»։
Ամեն ինչ լռեց։ Ջեքը անընդհատ նայում էր իր մորը։
«Մամա, սա ճի՞շտ է», հարցրեց նա՝ լուրջ։
Յուլիան իրեն մատնեց։
«Ոչ… ոչ ինչպես երեւում է…» շշնջաց նա, բայց արդեն ուշ էր։ Ջեքը վճռական էր։
«Եթե չընդունես Էմիլին ու Ավային, ուրեմն ինձ էլ չես ընդունում»։
Այն երեկո Յուլիան հասկացավ, որ կորցրել է ամեն ինչ։Երբեմն ամենալավ վրեժը պարզապես ճշմարտություն ասելն է։
