Երբ տարեց տատիկս հաշմանդամ դարձավ, բոլորը նրանից երես թեքեցին, բացի ինձանից, բայց․․․Երեկվա ասածներից հետո
Չէ, տատիկս չար ու նախա նձ չէ, ես նրան նո ւյնիսկ բարի ու հաս կացող մարդ եմ համ արում․․․ բայց որքան դժվար է ինձ համար․․․Տատիկս 92 տարեկան է, 2 տարի առաջ նա ընկավ և ստացավ ողնաշարի կոմպրեսիոն կոտրվածք։2 ամիս շարունակ նա պառկած էր, և չնայած բժիշկների կանխատեսումներին՝ նա հրաշքով սկսեց քայլել։
Այն մասին, թե ինչպես էի խնա մում անկողնուն գամ ված տատիկիս, հիմա պատ րաստ չեմ պատմել։ Մենք առանձին ենք ապրում, բայց նույն շենքի տարբեր հարկերում։Բնականաբար, ամբողջ օրը նրա մոտ էի անցկացնում։Ես նրա համար ուտելիք եմ պատրաս-տում, խնամում, հագցնում, տանը մաքրություն անում․․․ ամեն ինչ։Բայց մի բան կա, որ ինձ հանգիստ չի տալիս ու շատ ցա վալի է․ հենց ես ոտքս դնում եմ տատիկիս տուն, սկսվում են մեղադրանքները։ Իսկ երեկվա ասածը մտքիցս դուրս չի գալիս․
-Ես քո պատճառով եմ հաշմանդամ դարձել։ Դու մեջքս մերսում էիր ու կոտրեցիր ողնաշարս։
Նշեմ, որ մինչ ընկնելը տատիկս մի քանի տարի ձեռնափայտով էր քայլում, և ես դեռ այդ ժամ անակ ամեն երեկո նրա մեջքը մերսում էի հատուկ քսուքով, որը նշանակել է բժիշկը։ Հիմա նա քայլում է ինչպես մինչ տրավման։
-Ինչու՞, ախր ինչպե՞ս ինձ հաշմանդամ դարձրիր։ Քեզ ի՞նչ վատո ւթյուն էի արել։ Չես էլ ամաչում, հիմա աչքերիս մեջ ես նայում։
Պայքարում եմ նրա գլխին ապուրը լցնելու ցանկության դեմ․․․ Երբեմն չեմ դիմանում ու լուռ փախնում եմ տուն, հետո նորից հետ եմ գալիս։ Ու այդպես օրական 3 անգամ։Օրեց օր ավելի քիչ եմ նրա մեջ տեսնում տա տիկիս, կար ծես ուրիշ մարդ լինի։Գնո ւմ եմ, բայց խիղճս տանջում է, սկսո ւմ եմ մտածել, որ գուցե ընկել է, քաղցած է, գնում եմ, հետո նորից զղջում․․․ Խղճում եմ և ինձ, և նրան․․․
