Երբ տուն եկա, պարզվեց հավաքված տանը ինձ են սպասում սկեսուրս, տալս, տեգորս կինը․ Չգիտես ինչու, նրանք որոշել էին, որ ծնողներիցս ժառանգած տունը պետք է նվիրեմ տալիս․․․բայց դա դեռ ամենասարսափելին չէր
Երբ եկա տուն, տանն ինձ սպասում էին սկեսո ւրս, տալս և ամո ւսնուս եղբոր կինը: Ես չհասցրեցի հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, գնացի խոհանոց՝ սուրճ եփելու, երբ եկավ Աննան՝ ամուսնուս եղբոր կինը, ի դեպ, միայն նրա հետ էի անկեղծ շփվում: Նա ասաց, որ չէր մտածում, որ ես ունակ եմ նման քայլի:
Հարց րեցի, թե ինչի մասին է խոսքը: Աննան պատմեց, որ սկեսո ւրս իրեն ասել է, թե իբր ես ու ամուսինս պատ-րաստվում ենք իր դստերը նվիրել իմ բնակարանը:Տալս՝ Արմինեն, 30 տարեկան է, ապրում է մոր հետ, չի աշխա-տում, համառ, աներես աղջիկ է: Նրան միշտ ինչ-որ բան է պետք, միշտ ինչ-որ բանից դժգոհ է: Եղբայրներին շա-րունակում է պահանջներ ներկայացնել:
Մինչ ամուսնանալը ես ապ րում էի մորս հետ, հայրս վաղուց է մա հացել, իսկ մայրս՝ 1 տարի առաջ: Այդ տունն այժմ իմն է, այնտեղ ոչ ոք չի ապրում, և սկեսուրս որոշել էր, որ այն մեզ պետք չէ և մենք կհամաձայնենք նվիրել Արմինեին, որ իր աղջիկն առանձնանա:
Իսկ գիտե՞ք, որն է սարսափելին: Պարզվում է, ամուսինս գիտեր դրա մասին, նույնիսկ տվել էր իր համաձայնութ-յունը, և նրանք այդ օրը պիտի ինձ նո ւյնպես տեղյակ պահեին: Ես ահա վոր բարկացած էի:Երբ նրանք սկսեցին խոսակցությունը, ես հանգիստ լսեցի մինչև վերջ և ասացի.
-Ոչ, իմ տունը՝ իմն է, չեմ պատրաստվում այն որևէ մեկին նվիրել: Այս տան կեսը նույնպես իմն է, մենք այն միա-սին ենք գնել: Փորձեք ստանալ օրենքով, կմնաք ձեռնունայն: Եթե ձեզ ձեռնտու է, ուրեմն բարի ճանապարհ:
Չիմանալով՝ ինչ ասել,սկեսուրս վերցրեց պայուսակը և դուրս եկավ,հետևից գնաց տալս,իսկ հետո էլ ամուսինս
Հաջորդ օրը գնացի դատարան և ինքս գրեցի ամուսնալուծության դիմումը: Ուրախ եմ, որ ամեն ինչ այսպես ա-վարտվեց, և նախկին ամուսնուս պատճառով ավելի վատ դրության մեջ չհայտնվեցի:
