Երբ տուն հասա, պարզվեց տանը «ատամները սրած» ինձ տանը արդեն սպասում են սկեսուրս, տալս և տեգորս կինը․ Չհասցրի
հասկանալ, թե ինչ է կատարվում, հանկարծ․․․
Եկավ ամուսնուս եղբոր կինը և ասաց, որ ինձանից նման բան չէր սպասում…ես այլևս լեզու չեմ գտնում սկեսուրիս հետ…Երբ եկա
տուն, տանն ինձ սպասում էին սկեսուրս, տալս և ամուսնուս եղբոր կինը: Ես չհա սցրեցի հասկ անալ, թե ինչ է կատարվում, գնացի
խոհանոց՝ սուրճ եփելու, երբ եկավ Աննան՝ ամո ւսնուս եղբոր կինը, ի դեպ, միայն նրա հետ էի անկեղծ շփ վում: Նա ասաց, որ չէր
մտածում, որ ես ունակ եմ նման քայլի:
Հարցրեցի, թե ինչի մասին է խոսքը: Աննան պատմեց, որ սկեսուրս իրեն ասել է, թե իբր ես ու ամուսինս պատրաստվում ենք իր դս-
տերը նվիրել իմ բնակարանը:Տալս՝ Արմի նեն, 30 տարեկան է, ապրում է մոր հետ, չի աշխատում, համառ, աներես աղջիկ է: Նրան
միշտ ինչ-որ բան է պետք, միշտ ինչ-որ բանից դժգոհ է: Եղբայրներին շարունակում է պահանջներ ներկայացնել:
Մինչ ամուսնանալը ես ապրում էի մորս հետ, հայրս վաղուց է մահացել, իսկ մայրս՝ 1 տարի առաջ: Այդ տունն այժմ իմն է, այնտեղ ոչ
ոք չի ապրում, և սկեսուրս որոշել էր, որ այն մեզ պետք չէ և մենք կհամաձայնենք նվիրել Արմինեին, որ իր աղջիկն առանձնանա:Իսկ
գիտե՞ք, որն է սարսափելին:
Պարզվում է, ամուսինս գիտեր դրա մասին, նույնիսկ տվել էր իր համաձայնությունը, և նրանք այդ օրը պիտի ինձ նույնպես տեղյակ
պահեին:Ես ահավոր բարկացած էի:Երբ նրանք սկսեցին խոսակցությունը, ես հանգիստ լսեցի մինչև վերջ և ասացի.
-Ոչ, իմ տունը՝ իմն է, չեմ պատրաստվում այն որևէ մեկին նվիրել: Այս տան կեսը նույնպես իմն է, մենք այն միասին ենք գնել: Փորձեք
ստանալ օրենքով, կմնաք ձեռնունայն: Եթե ձեզ ձեռնտու է, ուրեմն բարի ճանապարհ:
Չիմանալով՝ ինչ ասել, սկեսուրս վերցրեց պայուսակը և դուրս եկավ, հետևից գնաց տալս, իսկ հետո էլ…«ամուսինս»:Հաջորդ օրը
գնացի դատարան և ինքս գրեցի ամուսնալուծության դիմումը: Ուրախ եմ, որ ամեն ինչ այսպես ավարտվեց, և նախկին ամուսնուս
պատճառով ավելի վատ դրության մեջ չհայտնվեցի:
