Երեխաներս նույնպես երես թեքեցին ինձանից, չէին թողնում ճաշ պատրաստել, լվացք անել, արդուկել հագուստը, հոգ տանել թոռանս մասին․․․Ես ամուսնացած եմ, ունեմ հասուն զավակներ: Ամուսինս մահացել է ՁԻԱՀ-ի հետևանքով առաջացած հիվանդությունից: Մահ վան լուրը ցնցեց ինձ, երբ դիահերձրանից եկավ ախտորոշումը` ՁԻԱՀ, շանթահարվեցի: Ամուսնուս մահից հետո ողջ կյանքս շրջվեց գլ խիվայր, ներաշխարհս տակնուվրա եղավ:
Չգիտեի ում կարող էի դիմել, ինչ պիտի ես անեի: Լուռ սպասում էի իմ մահվան օրվան` մտածելով, որ այն շուտով ինձ էլ հյուր կգա: Բար եկամներս իմանալով կարգավիճակիս մասին լուրը իսկույն տարածեցին մեկը մյուսին: Իմացան բոլորը: Դեռ չէի էլ հասցրել ուշքի գալ, երբ շքամուտքում նկատեցի մի քանի սպիտակ հագուստով, բժշկական դիմակներ կրող մարդկանց, որոնք եկել էին ախտազերծելու շքա մուտքը, այդպիսով` հույս ունենալով մնացածին ետ պահել վարակման վտանգից:
Երեխաներս նույնպես երես թեքեցին ինձանից, չէին թողնում ճաշ պատրաստել, լվացք անել, արդուկել հագուստը, հոգ տանել թոռանս մասին ու, որ ամենասարսափելին էր, չէին թողնում հանգիստ սիրեի երեխային: Հուսահատությունից ու վիրավորանքից լքեցի իմ ուժերով ու ջանքերով ստեղծած բնակարանը: Գնացի հայրական օջախ: Մայրս ինձ հուսադրելով` առաջին քայլն արեց ինձ ընկճվածութ յունից հանելու համար:
Մորս աշխատանքը շարունակեցին ԻԱԻՄ հասարակական կազմակերպության աշխատակիցները: Նրանք խոսեցին նաև աղջկաս, տղ աներիս և հարսիս հետ: Վերջիններիս կողմից տարված աշխատանքից հետո ընտանիքիս անդամներն աստիճանաբար հաշտվեցին իմ կարգավիճակի հետ: Անցան ամիսներ և մի օր տղաս և հարսս ինձ ետ կանչեցին ապրելու իմ տանը, իրենց հետ:
Այժմ ինձ են վստահում բոլոր տնային գործերը, համեղ կերակուրներ պատրաստելը: Իսկ թե մի օր անգամ վատ եմ զգում կամ տրամադ րություն չեմ ունենում, ընտանիքս անդամները խառնվում են ու փորձում, ով ինչով կարող է օգնության ձեռք մեկնել:
