Երեկ ավտոբուսում մի միջադեպի ականատես եղա․ Տարեց կնոջ դիմաց կանգնած էր միպարանոցի վրա դաջ-վածք ունեցող մի աղջիկ․․․Ողջ ավտո բուսը ծիծաղից թուլացել էր։Դեպք ավտոբու սում, տարեց կինը ուշադիր զննում էր երիտասարդ աղջկա դաջվածքները ու ահա թե ինչ ասաց.. Ավտոբուսը կանգնեց կանգառում։
Մի տարեց կին հազիվ հենվելով ձեռնա փայտին բարձրացավ ավտոբուս։ Նա հայացքով ազատ նստարան որո-նեց և չգտնելով մնաց կանգնած։ Ուղիղ նրա դիմաց մի երիտասարդ աղջիկ էր նստած։ Նրա մարմինն ծածկված էր դաջվածքներով։ Պարանոցին ինչ որ բան էր գրված։
Ծեր կինը սկսեց զննելաղջկա դաջվածքները՝ տարուբերելով գլուխը։ Երիտասարդ աղջիկը ուղիղ նայելով նրա աչքերի մեջ ամբարտավան ու արհամարական տոնով ասաց․
-Ինչու՞ եք այդպես նայում, դուք քարե՞ դարից եք, դաջվածքներ չե՞ք տեսել- ու իր ասածի վրա սկսեց քրքջալ։
Ուղևորներից մի տղամարդ փորձեք սաստել աղջկան․
-Այս ինչ սերունդ է մեծանում, մոծ ու փոքր չեն ճանաչում։
Կինը մի պահ լռեց, ոտքից գլուխ նայեց աղջկան ու ասաց
-Ո՛չ, աղջիկս,դաջվածքներ մեր ժամանակ ներում էլ շատ կային ու շատերն էին իրենց մարմնի վրա դաջվածքներ անում, բայց ուզում եմ իմա նաս, ես քսան տարի աշխատել եմ դպրոցում, քեզ պես շատերին եմ դաս տվել, չինա-րեն եմ դասավանդել։
-Հետո ինչ, — հեգնանքով ասաց աղջիկը։
Կինը շարունակեց հանգիստ տոնով․
-Մի բան չեմ կարողանում հասկանալ: Ինչու՞ է պարա նոցիդ վրա չինարենով գրված «էժան և անորակ ապ-րանք»: Երիտասարդ աղջիկը կարմ րեց, ոչ մի բառ չասաց և հաջորդ կանգառում պինգ պոնգի գնդակի պես դուրս թռավ ավտո բուսից՝ ուղևորների արհամարական հայացքների ներքո։
