Երեք տարի նա միայնակ էր քնում, քանի որ ամուսինը ամեն գիշեր գնում էր մոր սենյակ, մինչև մի օր նա հետևեց նրան և իմացավ մի ճշմարտություն, որը չէր սպասում…Երբ Էմիլի Փարքերն ամուսնացավ, նա վստահ էր, որ իրեն սպասում է սիրո և խաղաղության կյանք։Դանիելը թվում էր կատարյալ՝ բարի, հոգատար և հուսալի։ Նրանք բնակություն հաստատեցին Վերմոնտում գտնվող մի հար մարավետ տանը՝ իր տարեց մոր՝ Մարգարետի հետ։
Առաջին շաբաթները լուռ և երջանիկ էին։Եվ հետո սկսվեց ինչ-որ տարօրինակ բան։Ամեն գիշեր, երբ Էմիլին քնում էր, Դանիելը զգուշ որեն վեր կենում էր, լուռ բացում դուռը և գնում մոր սենյակ։Սկզբում նա կարծում էր, որ դա պարզապես մտահոգություն է։
«Նա ծեր է, հավանաբար գիշերը մենակ է վախենում», — հանգստացրեց Էմիլին ինքն իրեն։
Բայց շաբաթները վերածվեցին ամիսների։Ամիսները՝ տարիների։Եվ Դանիելը դեռ ամեն գիշեր լքում էր իրենց ննջասենյակը։ Մի օր Էմիլին այլևս չկարողացավ դիմանալ և ուղիղ հարցրեց.
«Ինչո՞ւ ես հեռանում»։
«Մայրիկը անհանգստանում է, երբ մենակ է», — հանգիստ պատասխանեց նա։ «Ես կվերադառնամ, հենց որ նա քնի»։
Բայց նա այլևս չվերադարձավ։Անցավ երեք տարի։Ցերեկը նրանք թվում էին սովորական ընտանիք՝ ընթրիքներով, բարի խոսքերով և պատերին կախված լուսանկարներով։Բայց գիշերները Էմիլին մենակ էր՝ իրեն օտար զգալով իր սեփական ամուսնության մեջ։ Երբ եմն Մարգարեթը մեղմ ժպիտով ասում էր.
«Մորը սիրող տղամարդը միշտ լավ ամուսին կլինի»։
Էմիլին գլխով արեց, բայց նրա ներսում ինչ-որ բան սեղմվում էր։Նա չէր կարողանում հասկանալ. ինչո՞ւ պետք է մորը հոգ տանելը նշանակի կնոջ նկատմամբ սառն լինել։Մի գիշեր, կեսգիշերին, նա լսեց հատակի տախտակների մեղմ ճռռոցը։Դանիելը կրկին կանգ նեց։
Բայց այդ գիշեր նա չփակեց աչքերը։Նա լուռ վեր կացավ և հետևեց նրան։Միջանցքի մթության մեջ նրա ստվերը անհետացավ Մարգ արեթի ննջասենյակի դռան հետևում։Էմիլին կանգ առավ, սիրտը կոկորդում խփում էր։
Ապա նա ականջը սեղմեց դռանը։
«Դանիել…» լսվեց մոր թուլացած ձայնը։ «Խնդրում եմ, ինձ համար քսուք բեր։ Մեջքս նորից քոր է գալիս»։
«Իհարկե, մայրիկ։ Անմիջապես», — մեղմ պատասխանեց նա։
Էմիլին մի փոքր բացեց դուռը և սառեց։Մթնշաղի տակ Դանիելը, ձեռնոցներով, զգուշորեն քսուք քսեց մոր կարմրած մաշկին։ Նա ցա վից կծկվեց, բայց փորձեց ժպտալ։
«Կներես, որդիս, ես պարզապես անհանգստացնում եմ քեզ», — շշնջաց նա։
«Մի՛ ասա դա», — պատասխանեց նա։ «Դու ամբողջ կյանքում հոգացել ես ինձ մասին։ Հիմա իմ հերթն է»։
Էմիլին չկարողացավ զսպել արցունքները։Այն բոլոր գիշերները, երբ նա մտածում էր, որ կորցնում է ամուսնուն, նա պարզապես կատ արել էր իր պարտականությունը՝ առանց խոսքերի, առանց բողոքի։Առավոտյան, աշխատանքի գնալուց հետո, Էմիլին գնաց դեղատ ուն։ Նա գնեց փափուկ սրբիչներ և բուժիչ քսուք և եկավ Մարգարեթի մոտ։
«Մայրիկ», — մեղմ ասաց նա, — «թույլ տուր այսօր հոգ տանեմ քեզ մասին»։
Ծեր կինը մի պահ շփոթվեց, ապա պայթեց լաց լինելով։
«Շնորհակալություն, սիրելիս…»
Այդ գիշեր, երեք տարվա ընթացքում առաջին անգամ, Դանիելը մնաց նրա կողքին։Նա բռնեց նրա ձեռքը և շշնջաց.
«Շնորհակալություն հասկանալու համար»։
«Կներես, որ քեզ ավելի շուտ չտեսա», — պատասխանեց նա՝ ժպտալով արցունքների միջից։
Այդ պահից սկսած՝ Էմիլին ինքն էր հոգ տանում Մարգարեթի մասին։Նա ուշադիր խնամում էր նրա մաշկը, թեյ էր բերում նրա համ ար և երեկոյան խոսում նրա հետ։Աստիճանաբար ցավը մեղմացավ, և ծիծաղը կրկին արձագանքեց տանը։Այժմ Դանիելը քնում էր կնոջ կողքին։Եվ ամեն գիշեր, նրան նայելով, Էմիլին մտածում էր.
Սերը միշտ չէ, որ խոսքեր և համբույրներ են։ Երբեմն դա պարզապես հասկանալն է, թե ինչ է մարդը կրում իր ուսերին, և պատրաս տակամ լինելը դա կրելու դրա հետ։Եթե նա այդ գիշեր չհետևեր նրան,նա կարող էր ամբողջ կյանքը ապրել դժգոհությամբ՝ չիմանա լով, որ նրա լռությունն այս ամբողջ ընթացքում սիրո ամենամաքուր ձևն էր։
