Մի երիտասարդ ամուսնական զույգ տեղափոխվում է նոր թաղամաս: Հաջորդ առավոտյան նախաճաշելու ժա-մանակ կինը տեսնում է հարևանուհուն, որը պարանին լվացք է փռում:
—Ինչ էլ կեղտոտ է սպիտակեղենը: Երևի լվացք անել չգիտի: Կամ էլ անորակ փոշի է գնել:
Ամուսինը նայեց պատուհանից, սակայն ոչինչ չպատասխանեց: Յուրաքանչյուր անգամ, երբ հարևանուհին փռում էր պարանին լվցաքը, երիտասարդ կինը միևնույն նկատողությունն էր անում:Մի ամիս անց կինը մեծ զարմանքով հայտանբերում է, որ պարանին կախված հագուստն ու անկողինն անթերի մաքուր է, և դիմում է ամուսնուն.
—Նայիր, տես, նա վերջապես սովորել է լվացք անել: Հետաքրքիր է, ով է նրան սովորեցրել:
Ինչպես մաքրել պատուհանները։Ամուսինը պատասխանում է.
—Ես եմ վաղ առավոտյան արթնացել ու լվացել մեր պատուհանները:
Կյանքում էլ նույն կերպ է լինում… այն, ինչ մենք տեսնում ենք՝ նայելով ուրիշներին, կախված է այն պատուհանի մաքրությունից, որից նայում ենք:
