Երկու տարի առաջ հարազատ քրոջս նկատմամբ մի աններելի բան եմ արել․ Հիմա օր ու գիշեր աթողում եմ, որ այն չբացահայտվի․․․
Ստացվեց այնպես, որ շուտվ ես ու քույրս պիտի ծննդաբերեինք: Ես երջա նկությունից յոթե րորդ երկնքո ւմ էի, իսկ քույրս՝ տխուր և մտախոհ: Ես դեռ չգիտեի, թե ինչ կա նրա մտքին:Քույրս արդեն ո ւներ երեխ աներ, իսկ ես առաջնեկիս էի սպասում, չնայած, որ ար-դեն 30 տարեկան էի:
Հղիությունս բարդություններով էր ընթանում, բայց ես հավատս չէի կորցնում, որ ամեն ինչ լավ կլինի:Ահա եկավ այդ օրը: Քույրս ար-դեն ծննդատանն էր, երբ գնացի նրան տեսության, սակայն էլ դուրս չեկա, քանի որ հաս կացա, որ ինքս էլ եմ շուտով ծննդ աբերելու: Մի քանի ժամ անց ապրեցի կյանքիս ամենասարսափելի պահերը. երեխաս մահացած էր ծնվել:
Բուժքույրն իմ հին ծանոթներից էր, և նա ասաց,որ քույրս հրաժարվել է երեխայից,և հիմա թղթերն են պատրաստում,որ մանկատուն տեղափոխեն փոքրիկին:Քույրս բոլորին ասել էր, իբր երեխան մահացել է անմի ջապես ծն վելուց հետո:Երբ եկավ ամո ւսինս, մենք որոշեցինք վերցնել քրոջս աղջկան, չէ որ նա հարազատ արյուն էր:
Հիմա մեր աղջնակն արդեն 2 տարեկան է և շատ է ինձ նման:Բայց խիղճս հանգիստ չէ, ես ամեն օր աղոթում եմ Աստծուն, որ մեր գաղտնիքը երբեք չբացահայտվի…
