Եu տղայիս դրեցի կնnջս կրծfին, որպեսզի նա վերջին անգամ զգա իր մnրը, իuկ արցnւնfներն անզnւսպ հnuում էին աչfերիցս.․․Թամար ային հանդիպեցի գնացքում, երկուսս էլ վերադառնում էինք հանգստից: Նա նստած գիրք էր կարդում:Նա շատ գեղեցիկ էր ու շատ գրա վիչ տեսք ուներ և ես չէի կարող չմոտենալ։
Մենք ծանոթացանք։ Ողջ ընթացքում խոսեցինք և նույնիսկ չնկատեցինք, թե ինչպես հասանք մեր քաղաք: Փոխանակվեցինք հեռախո սահամարներով և շարունակեցինք շփվել: Ժամանակի ընթացքում մենք սկսեցինք հանդիպել, ես հասկացա, որ շատ եմ կարոտում նր ան: Ես առաջարկեցի Տոմային ամուսնանալ ինձ հետ:
Այս խոսքերից հետո Թամարայի ժպիտը երբեք չէր հեռանում դեմքից: Ամուսնացանք:Մի քանի ամիս անց Թամարան հղիացավ: Մենք ամենաերջանիկ ամուսիններն էինք: Հղիության յուրաքանչյուր ամիս մենք լուսանկարում էինք, որպեսզի կոլաժ կազմենք և ցույց տանք մեր երեխաներին և թոռներին:Երբ Թամարայի փորիկը մեծացավ , մենք սկսեցինք զվարճալի նկարներ նկարել։
Եվ ահա, այդ օրը եկավ։
Ծննդաբերությունից մոտ երկու շաբաթ առաջ ես արձակուրդ էի վերցրել `անընդհատ կնոջս հետ լինելու համար: Երբեք չգիտես, թե երբ կարող են սկսվել կ ծ կումները:Ես խոհանոցում էի, երբ լսեցի, թե ինչպես է Թամարան կտրուկ ճ չում . -Շտապ օգնություն կանչիր, սկսվ եց, ես ծննդաբերում եմ:
Արագ զանգեցի շտապօգնություն: Սպասելիս որոշեցինք լուսանկարել վերջին լուսանկարը ՝ ինն ամիս հավաքված կոլաժն ավարտելու համար: Մինչ կժամաներ շտապօգնությունը, Ես հեռախոսով լուսանկարեցի Տոմային։
Նրան ցա վերի մեջ տեղափոխեցին ծննդատուն: Ես գնացի նրանց հետ:Մեր որդին ծնվեց լիովին առողջ,բայց կնոջս վիճակը վատացավ։ Բժիշկը բացատրեց, որ ծննդաբերության ժամանակ վնա սակար ամն իոտիկ է անցել մոր ար յան մեջ.
-Հիմա մենք պայքարում ենք նրա կյանքի համար, բայց ես ձեզ ոչ մի բան չեմ կարող խոստանալ .
Դուք պետք է պատրաստ լինեք ցանկացած արդյունքի .
Բժիշկը շրջվեց և գնաց ծնարան։ Ես լսում էի այս ամենը և չէի հավատում իմ ականջներին Արցունքներն ինքնուրույն գլորվեցին . Եվ ես անընդհատ շշնջում էի մեկ հարց. Ինչու հիմա . Ինչու հենց նա . Որպեսզի ինչ-որ կերպ հանգստանամ, ես սկսեցի նայել կնոջս լուսան կարները:
Ես նայեցի վերջին լուսանկարին, որն արվել է ծննդատուն գնալուց առաջ: Տոմայի գլխի շուրջ լուսապսակ կար: Չգիտես ինչու, ես դա անմիջապես որպես նշան համարեցի։Այդ պահին ես լսեցի, թե ինչպես են բժիշկները խուճապահար այս ու այնկողմ գնում հիվանդասե նյակում: Ես հասկացա, որ ինչ-որ բան այն չէ: Հանկարծ նրանք կանգ առան: Ես շրջվեցի․․չէի ուզում տեսնել դա . Հանկարծ մի բժիշկ դուրս եկավ ու բերեց ինձ մեր որդուն …
-Ձեր որդին է: Կներեք, մենք մեզանից կախված ամեն բան արեցինք, բայց ձեր կնոջ կյանքը փրկել չհաջողվեց, ձեր կինը կյանքից հեռացավ.
Ես գրկեցի որդուս ու չհավատացի, որ դա ինձ հետ էր պատահում. — Կարող եք մտնել պալատ և հրաժեշտ տալ ձեր կնոջը. Ես մտա պալատ որդուս գրկումս: Ես բարձրացա կնոջս մոտ և պարզապես հեկեկացի ու ամուր գրկեցի մեր որդուն .
-Ինչպե՞ս կարող էիր թողնել մեզ: Մենք չենք կարող առանց քեզ: Քո որդին ու ես քո կարիքը ունենք, ասացի ես հեկեկալով ու որդուս դրեցի մոր կրծքին, որպեսզի նա վերջին անգամ զգա իր մորը …
Մեր որդին հանկարծ ճ չաց: Այդ պահին նկատեցի, որ կինս սկսեց շնչել . — Նա շնչում է, լսու՞մ եք … գոռացի ես ՝ ամբողջ սենյակով մեկ …
Բժիշկները ցն ցված էին, ինչպե՞ս է դա նույնիսկ հնարավոր։ Բուժանձնակազմը արագ մտավ սենյակ։ Իսկապես կինս շնչում էր։ Բժիշկը տարակուսած դուրս եկավ, նայեց ինձ ու ասաց.
Գիտեք, որ իմ պրակտիկայում սա առաջին անգամն է: Ուղղակի մի տեսակ հրաշք, որը ես չեմ կարող հստակ բացատրել: Ձեր կինը հի մա քնած է:
Մեկ ամիս անց Տոման լիովին ապաքինվեց, և ես ու Կոստյան (ինչպես մեր որդուն անվանակոչեցինք) դիմավորեցինք նրան ծաղիկնե րով և նվերներով:
