Եu 64 տարեկան եմ, nւ համարյա չեմ շփվnւմ հարազատներիu հետ․ Մեծ տարիքnւմ պետք է դադարեցնել շփnւմը բարեկամների հետ․ Ահա, թե ինչnւ․․․Երբ լրացավ 60 տարեկանս, գիտակցեցի, թե որքան արագ է անցնում ժամանակը: Դրա համար էլ համարում եմ, որ
այն դատարկ խոսակցությո ւնների վրա ծախսելու իրավունք չունեմ:
Նախկինում բոլոր հանգստյան օրերին հանդիպում էի ընկերուհիներիս հետ,շաբաթական 3-4 անգամ հեռախոսով խոսում քույրերիս
հետ: Իսկ երիտա սարդ տարիներին չի եղել գեթ մի օր, որ միայն ակ անցկ ացնեմ այն:Բայց հիմա ամեն ինչ փոխվել է:Ինձ դուր է գա-
լիս մնալ սեփական մտքերիս հետ, ինքս ինձ հետ:
Բնականաբար, լիովին չեմ դադա րեցրել մարդ կանց հետ շփումը, մինչ օրս էլ պահում եմ մտերիմն երիս հետ կապը: Բայց հիմա այլ կե րպ եմ վերաբ երվում դրան.փորձում եմ հեռու մնալ նրանցից,ովքեր չեն հարգում իմ անձնա կան տարածությունը:Դոստոևսկին ասել է, որ իմաս տուն մարդը շփվելու և միայնակ մնալու միջև ավելի շուտ կընտրի վերջինը, քան թե առաջինը:
Շփումը պիտի լինի դելիկատեսի պես,այսինքն չի կարելի այն չարաշահել:Ու ես լիովին համամիտ եմ մեծն դասականի խոսքերի հետ: Հի մա գիտակցում եմ, որ մեծ տարիքում միայնակ լինելը ոչ թե պատիժ է, այլ պարգև:Եթե այն ժամանակ տխրում էի, երբ մենակ էի մնում, հիմա ուրախա նում եմ, քանի որ կյանքիս մասին մտածելու ու ամեն ակնթա րթն ապրելու հնարա վորություն եմ ունենում:
