Զավակներս ինձ ընտրության առաջ կանգնեցրեցին՝ կա՛մ նստում եմ տանը թոռներիս հետ, կա՛մ ինձ տանում են հագեբուժարան․․․Ես ընդամենը 55 տարեկան եմ, և զգում եմ, որ կյանքս նոր է սկսվում: Բայց իմ երեխաները ոչ մի դեպքում ինձ չեն թողնում ապրել իմ կյանքով։Ես արդեն հինգ տարի է այրի եմ: Եվ քանի որ միայն ես մեծ տան կա րիք չունեմ, որոշեցի այն վա ճառել այն և մեկ սենյակա-նոց բնակարան գնեցի:
Եվ դրանից հետո վաճառեցի նաև հանգուցյալ ամո ւսնուս մեքենան: Մնա ցած գումարը հավասարապես բաժ անեցի երկու մասի և տվեցի իմ երեխա ներին:Եվ դրանից հետո ես հաս կացա, որ եթե ես ինքս ինձ չնայեմ, կյանքս մղձավանջի կվերածվի: Այսպիսով, ես արագ հավաքեցի իմ բոլոր իրերը և սկսեցի ճանապարհորդել:
Սկզբում ես մեկնեցի Լեհաստան։ Այնտեղ անցկացրեցի 5 ամիս, և մինչ ես փորձում էի ծանոթանալ այդ ժողովրդի մշակույթին, ինձ համար նաև աշխատանք գտա: Ի վերջո, ապրելու համար ինձ գումար էր պետք: Այստեղ ես աման լվացող էի աշխատում: Հետո ես գնացի Գերմանիա, այնուհետև նաև Չեխիա:
Դրանից հետո ես գնացի Ֆրանսիա, ապա Պորտուգալիա: Ամեն տեղ այնպիսի աշխատանք էի փնտրում, որը լեզվի իմացություն չէր պահանջում: Ամբողջ ընթացքում ես փորձում էի գումար հնարավորինս քիչ ծախսել, որպեսզի շարունակեմ ճանապարհս: Ապրելու համար ես նախընտրում էի հանրակացարանները:
Եվ իմ կյանքի այսպիսի վերսկ սման շնոր հիվ ես ինձ լավ էի զգում: Որոշ ժամ անակ անց ես վերադա րձա տուն երջանիկ: Այդ ժամա-նակ ես հասկացա, որ կյանքս ավարտված չէ: Եվ ես դեռ կարող եմ նորմալ ապրել և աշխատել կամ գուցե ավելի ու ավելի ճանապար-հորդել:Մինչ ես շրջում էի աշխարհով մեկ, իմ որդին հայր դարձավ, և իմ աղջիկը նույնպես հղիացավ և պատրաստվում էր մայր դառ-նալ:
Մի օր երբ ես ճաշում էի զավա կներիս հետ, ինձ տեղեկացրին, որ հոգեբ ույժը վաղը այցելելու է ինձ, քանի որ նրանք անհան գստա-նում են իմ առողջության համար և ուզում են վստահ լինել, որ ես ոչ ոքին սպառնում:Եվ հետո ես հարցրեցի.
-Ի՞նչ է պատահել:
Եվ հետո նրանք ինձ կշտամբեցին, որ իմ տարիքում այլևս չեմ կարող ճանապարհորդել և որևէ այլ տեղ աշխատել: Ես պետք է միայն մտածեմ թոռներիս մասին և ավելի շատ ժամանակ անցկ ացնեմ նրանց հետ:Եվ ինչպես բոլոր նոր մալ տատի կները, նրանց համար անուշահամ կարկանդակներ թխեմ: Ես պարզապես չգիտեի, թե ինչ պատա սխանեմ նրանց: Ես ցնցված էի: Չէի ուզում հավատալ, որ դա տեղի է ունենում ինձ հետ։
Իմ երեխաները, որոնց ես այդքան երկար տարիներ խնամել եմ և նվիրել իմ կյանքի լավագույն տարիները, այժմ ուզում են ինձ հոգե-բուժարանտանել: Միշտ մտածում էի, որ նման պատմությունը կարող է պատահել միայն կինոնկարներում:Բայց, ինչպես պարզվեց, ինձ հասավ ֆիլմի կերպարների ճակատագիրը: Եվ ինչ պետք է անեմ հիմա: Ես խորհուրդի կարիք ունեմ․․․
