Զարմուհիս իմ չորսամյա դստերը ցած հրեց աստիճաններից․ Ընտանիքը ծիծաղեց, բայց այն, ինչ ես արեցի հետո, նրանք երբեք չեն մոռ անա․․․Իմ անունը Ալիս է, և այն ամենը, ինչ ես պատրաստվում եմ պատմել ձեզ, սկսվեց այն օրվանից, երբ ես հիմարաբար որոշեցի գն ալ հորս ծննդյան երեկույթին դստերս՝ Նորայի հետ։
Ես մտածեցի՝ ընտանիք, ի՞նչ կարող է պատահել։Իմ քույրը՝ Քենդրան, ունի դուստր՝ Մեդիսոնին։ Նա տասներեք տարեկան է, և բոլորը սիրում են նրան մանկուց։ Սակայն իմ երեխային գրեթե չէին նկատում։ Երբ Նորան մտավ տուն իր վարդագույն զգեստով, Մեդիսոնը աչքերը թարթեց։
«Ինչո՞ւ ես նրան ընդհանրապես բերել»։
Քենդրան ծիծաղեց։
«Արի՛, Ալիս։ Դեռահասները պարզապես չեն սիրում փոքրիկ երեխաներին։ Դա նորմալ է»։
Բայց այն, ինչ տեղի ունեցավ հետո, ոչ ոք նորմալ չէր անվանի։ Մեկ ժամ անց ես լսեցի լաց հյուրասենյակից։ Մեդիսոնը կանգնած էր Նոր այի վրա՝ գրկած իր փափուկ խաղալիք փղին։ Իմ դստեր այտին ապտակի հետք կար։
«Նա հարվածեց ինձ», — ասաց Մեդիսոնը՝ առանց աչք թարթելու։ «Երեխաները կռվում են», — Քենդրան ձեռքով արեց նրան։ «Թող իրե նք լուծեն դա»։
Ես Նորային տարա վերև և լվացի դեմքը։ Նա արդեն սկսում էր ժպտալ, երբ Մեդիսոնը հայտնվեց դռան մոտ։
«Անակնկալ ուզո՞ւմ ես», — քաղցր ասաց նա։
«Միայն եթե քեզ հետ լինեմ», — պատասխանեցի ես։
«Ոչ, սա գաղտնիք է զարմիկների միջև»։
Ես ժամանակ չունեի բողոքելու։ Նրանք մոտեցան աստիճաններին, և ես լսեցի սառը ձայն.
«Դու ինձ նյարդայնացնում ես»։
Եվ… մի դղրդյուն։ Նորան ընկավ տասնհինգ աստիճանից ներքև։ Մարմին՝ փոքրիկ, անկենդան։ Արյուն։ Լռություն։ Ես գոռացի, վազեցի նրա մոտ, շտապօգնություն կանչեցի։ Եվ իմ ընտանիքը… պարզապես կանգնած էր այնտեղ։
«Դադարիր հիստերիկ լինելուց», — ասաց մայրիկը։ «Երեխաները ընկնում են»։
«Դու պետք է ավելի կոշտ լինես», — մրմնջաց հայրիկը։
Եվ Քենդրան ծիծաղեց.
«Դե, եթե նա չվեր կենա, գոնե ավելի լուռ կլինի»։
Հիվանդանոցում բժիշկներն ասացին. եթե ես մեկ ժամ անց զանգեի, Նորան կմահանար։ Գանգի կոտրվածք, ուղեղի ցնցում, ուղեղի այ տուց։ Չորս օր վերակենդանացման բաժանմունքում։ Նրանցից ոչ մեկը չեկավ։ Ոչ մեկը։Երբ Նորան ուշքի եկավ, ես նրան խոստացա, որ ոչ ոք նրան այլևս չի վնասի։ Եվ ես պահեցի իմ խոսքը։
Ես ոստիկանական հաղորդում ներկայացրեցի։ Մեդիսոնը հոգեբուժական փորձաքննության ենթարկվեց, իսկ Քենդրան հետազոտվեց մանկական բարեկեցության ծառայության կողմից։ Ես ծնողներիս հարկային խարդախության մասին հայտնեցի IRS-ին. նրանց ռեստո րանը փակվեց մեկ տարի անց։
Ես բացահայտեցի Քենդրայի սիրավեպը նրա ղեկավարի հետ. նրան աշխատանքից ազատեցին և սնանկացավ։ Եվ հետո ես դատի տվե ցի նրանց երեքին՝ վնասվածքի, հուզական տառապանքի և անփութության համար։ Մենք հաղթեցինք։ Նրանք վճարեցին 380,000 դոլ ար։ Նրանց ամբողջ ունեցվածքը գնաց իրենց սեփական գործողությունների հետևանքների փոխհատուցմանը։
Վեց տարի է անցել։ Նորան նորից ծիծաղում է։ Նա վախենում է աստիճաններից, բայց ապրում է երջանիկ և խաղաղ։ Երբեմն մարդիկ հարցնում են, թե արդյոք ես չափն անցել եմ։ Ոչ։ Երբ ձեր երեխան անգիտակից վիճակում է պառկած, իսկ ձեր ընտանիքը ծիծաղում է, դուք հասկանում եք. արդարությունը ինքնուրույն չի գալիս։ Այն պետք է ստեղծվի։
Եվ ես դա արեցի։
