Էրեկ աշխատանքից շուտ տուն եկա ու իմ աչքով տեսա, թե ոնց ա կինս գոռում ծեր մորս վրա ու խփում․․․Տեսեք, թե ինչ արեցի ես ու չեմ փոշմանում։Ամուսնությունից հետո ես ու կնիկս մորս հետ նք ապրել մինչև էսօր:
Մերս իմ համար սրբություն ա ու իրա սաղ յանքը նվիրել ա ինձ, ես էլ միշտ ասել եմ, որ մինչև իրա կյանքի վերջը նենց պետք ա տիրու թյուն անեմ իրան, որ ոչ մի բանի կարիք չունենա:Էն օրը նենց ստացվեց, որ գործից շուտ տուն էկա ու մինչև ներս մտնելը լսեցի, թե ոնց էր կնիկս գոռգոռում վրեն ու ինչեր էր ասում:
Կամաց մտա տուն ու որ չտեսա իմ աչքով, թե ոնց ա մորս խբում, սիրտս պայթեց:Վրա հասա, ձեռից բռնեցի ու նենց մի հատ թափ տվե ցի, հետո էլ դուրս շպռտեցի, վեշերն ու շորերն էլ պատհուհանից թափեցի դուրս:Կյանքում չէի պատկերացնի, որ էն կինը, ում էտքան շատ եմ սիրել, կարա տենց սատանա լինի:
Հետո իհարկե ինչ ասես արեց, ներողություն խնդրեց ծնկաչոք, բայց ես իրան երբեք չեմ ների: Մերս էլ պատմեց, որ էս ինչքան ժաման ակ ա ինքը հա ձեռք ա բարձրացրել իրա վրա, խբել, ուղղակի ձեն չի հանել, որ ընտանիքս չքանդվի:
Տեղս չեմ գտնում, չեմ կարում հասկանամ, թե ոնց ես իրան մինչև հիմա չեմ ճանաչել ու ոնց չեմ հասացել, որ ինքը ուղղակի հրեշ ա:
