Էրեկ sղաս ուշ տուն եկավ, գլուխը կախ կանգնեց uեղանի մns ու սկuեց լաց լինել․ Մի fանի րnպե անց այնպիuի բան ասաց, որ nւղղակի շnկի ենթարկվեցի․․․ Մայրը միայնակ էր մեծացնում որդուն՝ առանց ամուսնու, ամուսնալուծվել էր, երբ որդին դեռ մեկ տարեկան էլ չկ ար։ Իսկ հիմա տղան արդեն 14 տարեկան է, նա 34 տարեկան է,աշխատում է որպես հաշվապահ փոքր հիմնարկում։
Անցած տարվա ընթացքում կյանքը դարձել է դ ժոխք:Եթե մինչեւ հինգերորդ դասարան տղան լավ էր սովորում,ապա այժմ ցանկություն չուներ սովորելու:Մայրը ուզում էր,որ որդին ավար տեր իննամյա դպրոցը ու գոնե ինչ-որ մասնագիտություն ստանար։ Չնայած միշտ երազել էր, որ որդին բարձրագույն կրթություն ստանար :
Այս անգամէլ դասղեկը նրան դպրոց կանչեց և նկատողություն արեց բազմաթիվ ուսուցիչների ներկայությամբ՝ որդու վատա վարքի ու վատ առաջադիմության համար։Ընկճված,գրգռված՝ նա գնաց տուն՝ իրեն լիովին անզոր զգալով ինչ-որ բան փոխելու։Նա լուռ ու խոժոռ լսում էր դասղեկի նախատ
ինքներն ու խրատները։ Նա տխուր վերադարձավ տուն, մտքերով տարված, այլևս հույս չուներ, որ ինչ որ բան հնարավոր է փոխել : Նա ողջ օրը նախատում ու հանդիմանում էր որդուն : Բայց ապարդյուն :Երեկոյան փոշին մաքրելիս նա հանկարծ տեսավ,որ բյուրեղյա ծաղ կամանը, որը ժամանակին ընկերները նվիրել են նրան ծննդյան օրվա համար (ինքը նման ծաղկաման չէր կարող գնել), անհետացել է :
Սկսեց փնտրել ողջ տնով :Սառնարանի ետևը սրբելիս նկատեց մի փաթեթ ու փորձեց դուրս քաշել : Հանկարծ լսվեց ապակու զրնգոցը : Նա դուրս քաշեց թերթի մեջ փաթաթված կոտրված բյուրեղյա ծաղկամանի բեկորները :Տղան եկավ ժամը տասներկուսին։ Նա ներս մտավ ու գլխիկոր կանգնեց դռան մոտ։
« Ես կոտրել եմ ծաղկամանը : Ներիր մայրիկ, ես չէի ուզում : Ես չեմ ուզում քեզ ցավ պատճառել, բայց ինձ մոտ ոչինչ չի ստացվում : Ես անհաջողակ եմ»:
Հանկարծ, սեղանի վրա թեքվելով, որդին սկսեց լաց լինել։Նայրը մոտեցավ նրան, գրկեց նրա ուսերը և նույնպես կամաց լաց եղավ։
«Ներիր ինձ, տղաս: Ես միշտ նեղացնում եմ քեզ, գոռում եմ քեզ վրա, երդվում եմ: Ինձ համար դժ վար է : Ներիր ինձ, ես քեզ այլևս եր-
բեք չեմ վի րավորի »:
