Ընկերոջս մայրը բաժանեց մեզ, քանի որ ես հասարակ ընտանիքի աղջիկ էի․ Մի քանի տարի անց երեկոյան դուռս թակեցին, բացեցի ու․․․Նույն մեծահարուստ կինն էր, բայց այս անգամ․․․Ես ու Արամը նույն փող ոցում էինք ապրում, երբ փոքր էինք, միասին խաղում էինք, հետո գնացինք նույն մանկ ապարտեզը, նույն դպրոցը, իսկ հետո էլ նույն քոլեջը:
Ի վերջո,Արամի հետ որոշեցինք,որ մենք ուղղակի վաղեմի ընկերներ չենք,մեր միջև ավելի շատ բան կա և սկսեցինք հանդիպել:Մենք
անչափ երջանիկ էինք, մեր յուրաքանչյուր ժամադրությունը հեքիաթային էր:Բայց երբ իմացան նրա ծնողները, մեր երջանկությունը
երկար չտևեց:
Բանն այն է, որ նրանք՝ մեր գյուղի չափանիշներով, հարո ւստ մարդիկ էին համա րվում, իսկ ես սովորական ընտանիքից եմ:Տիկին Անն ան՝ Արամի մայրը, մի օր ասաց ինձ.
-Մեզ քո պես հասարակ ընտանիքի հարս պետք չէ:
Իսկ նա սովոր էր, որ ամեն ինչ պիտի իր ասածով լինի: Որքան էլ պայքարեցինք մեր սիրո համար, ստիպված եղանք բաժանվել: Արամի ծնողները նրան քաղաք տեղափոխեցին, իսկ հետո ծանոթ ներիցս իմացա, որ ամո ւսնացել է:Անցել է մի տարի, բայց մինչև հիմա միայ նակ եմ, նույնիսկ չեմ փորձում դասավորել անձնական կյանքս:
Ինձ համար շատ ցավալի էր, որ ամեն ինչ այսպես ստացվեց, բայց ճանա չելով Արամի ծնողներին՝ չարությամբ լցված չեմ նրա հանդեպ, գիտեմ, որ այլ ելք չի ունեցել:Որոշ ժամանակ անց թակեցին մեր դուռը, բացեցի, տեսնեմ…տիկին Աննան է, արցունքներն աչքերին, նա դողացող ձայնով ասաց.
-Արամը մինչև հիմա քեզ է սիրում, իսկ նրա անամոթ կինը լքել է նրան և նորածին երեխային…Արամն իրեն մեղավոր է զգում, ամաչում է քեզանից, դրա համար էլ ես եմ եկել: Ներիր մեզ:
Ես նրան ներս հրավիրեցի, և հանկարծ տիկին Աննան ծնկի իջավ իմ առաջ.
-Դու լավագույն մարդն ես, ում հանդիպել է որդիս իր ամբողջ կյանքում…ես սխալ եմ եղել, շատ մեղ ավոր եմ քո առաջ…Ներիր, որ բաժ անեցի ձեզ…
Ես խնդրեցի վեր կենալ և ասացի.
-Դուք ամեն ինչ ճիշտ եք արել: Ցանկացած մայր էլ իր երեխային լավագույնն է ցանկանում: Պետք չէ ձեզ մեղադրել: Իսկ Արամին ես մին չև հիմա սիրում եմ…
Այդ օրը մենք միասին գնացինք նրանց տուն, իսկ մի ամիս անց տեղափ ոխվեցի այնտեղ: Հիմա ունենք հրաշալի ընտանիք, մեծացնում ենք մեր որդուն, իսկ այսօր իմացա, որ բալիկի եմ սպասում…
