Ես ու ամուսինս ապրում ենք Երևանում:Մի օր զանգեց ընկերուհիս, նա գյուղից է,ասաց, որ ինչ-որ գործեր ունի,
և խնդրեց մի քանի օր մնալ մեր տանը:Եթե անկեղծ, ինձ այնքան էլ դուր չեկավ այդ միտքը, քանի որ մենք 1 սեն-
յականոց բնակարանում ենք ապրում, բայց ես համաձայնեցի:Եկավ…Ես նույն օրը զգացի, որ մի բան այն չէ:
Հենց գալիս էր ամուսինս, նա հագնում էր ընդգծող ջինսեր և շպարվում:
Բացի այդ, տանը ոչինչ չէր անում, իսկ ինձ համար ամեն ինչ բավականին բարդ էր, հղիության 7-րդ ամսում էի
այդ ժամանակ:Մի օր ես ու ընկերուհիս գնացինք քնելու, իսկ ամուսինս վերցրեց իր նոթբուքը, որպիսի խոհանո-
ցում աշխատի:Հյուրասենյակն ընկերուհիս էր զբաղեցրել: Եվ ահա կես ժամ անց լսում եմ, որ Անահիտը վեր կա-
ցավ, ոտնաձայներից հասկացա, որ խոհանոց է գնում:
Զգույշ քայլեցի, որ նա ինձ չտեսնի: Այդ անամոթը բարակ կարճ մայկայով գնաց ամուսնուս մոտ, իսկ ամուսինս
հանգիստ ձայնով հարցրեց.
—Քունդ չի տանու՞մ:
—Երևի դու էլ չես ուզում քնել: Ինձ թվում է, դու ինձ սպասում էիր…
—Այսի՞նքն:
—Դե լավ, հերիք է ձևանաս:
Անահիտը փակեց խոհանոցի դուռը: Ես շփոթված էի, մինչ մի քանի վարկյան մտածեցի, թե ինչ կարելի է անել,
դուռը բացվեց, և ես տեսա ամուսնուս բարկացած դեմքը: Նա մատով դեպի դուռն էր ցույց տալիս.
—ՀԵնց հիմա հավաքիր քրչերդ և գնա ասյտեղից:
Գունատված ընկերուհիս դուրս վազեց, եկավ հյուրասենյակ, արագ-արագ լցրեց իրերը պայուսակի մեջ և դուրս
եկավ:Այդ դեպքից հետո Անահիտի հետ այլևս չեմ շփվում:
Ես շատ եմ ամաչում ընկերուհուս արածից, իսկ ամուսնովս հպարտանում եմ:
