Երեկ ես շատ ուժեղ վիճեցի ամուսնուս հետ: Ես զանգահարեցի ընկերուհուս և խնդրեցի, որ մի որոշ ժամանակ ինձ հյուրընկալի: Նա, իհարկե, համաձայնվեց: Ես եկա նրա մոտ, ճանապարհին մտա խանութ, գնեցի մի շիշ գինի: Մենք նրա հետ նստեցինք խոհանոցում և զրուցեցինք: Ես նրան պատմեցի ամուսնուս մասին, այն մասին, որ ինձ ոչ ոք չի հասկանում:
Ես ու ամուսինս վիճեցինք այն հարցի շուրջ, որ երեխան գիշերը շատ է լաց լինում, բայց մեզանից ոչ ոք ասես չէր ուզում վեր կենալ: Ամուսինս պետք է գնար աշխատանքի, այդ պատճառով քնած էր մնացել, իսկ ես չեմ ուզում երեխայի հոգսով միայնակ զբաղվել: Առավոտյան դստերս տարա տատիկիս մոտ, իսկ ես գնացի ընկերուհուս մոտ:Մենք ամբողջ երեկո նստեցինք, հետո գնացինք քնելու:
Գիշերը ես լսում էի, թե ինչպես է ընկերուհիս զանգում ինչ-որ մեկին: Նա խոհանոցում նստած հեռախոսով զրու-ցում էր մոր հետ: Բնակարանում լռություն էր տիրում, ուստի ես կարող էի լսել ամբողջ խոսակցությունը: Աղ-ջիկը բողոքում էր մորը երեխաներ ունենալու և նրանց խնամելու երջանկության մասին, որ ինչ-որ մեկը նման երջանկություն ունի, և դա չի գնահատում:
Պարզվեց, որ ընկերուհիս արդեն մեծ գումար էր ծախսել հղիանալու համար, բայց նրա մոտ ոչինչ չէր ստացվել: Նա լաց եղավ և հեռախոսով խոսեց իմ մասին, որ երեխայի պատճառով վիճել եմ ամուսնուս հետ։Հետո ինձ հասավ այն ամենն, ինչ ես արել էի: Ես հասկացա, թե որքան եմ սիրում իմ ամուսնուն և երեխային:
Մի րոպե չսպասեցի, հավաքեցի իրերս ու գնացի տուն: Ամուսինս տանն էր, տատիկս և մեր փոքրիկը նույնպես: Ես անմիջապես գրկեցի ամուսնուս, ներողություն խնդրեցինք միմյանցից: Ես հասկացա, թե ինչ երջանկություն է, երբ դու ունենում ես սիրող ընտանիք և փոքր երեխաներ, ովքեր այդ սիրո պտուղներն են:
