Ընկերu ամեն շաբաթ օր գնnւմ էր 16 տարեկանում կnրցրած hnր գերեզմանին․ Բոլnրս մտածում էինf, թե չի հաշտվում կորստի հետ, բա յց երբ իմացա ճշմարտությnւնը․․․Մի քանի տարի առաջ մեր գրասենյակ նոր աշխ ատող ընդուն վեց, 25 տարե կան երիտ ասարդ։ Ես 28 էի, ընդհանուր շատ բան ունեինք, նույն աշխարհայացքը։
Շաբաթական մի անգամ նա գնում էր հոր գերեզ մանին, ում կորցրել է 16 տարեկանում։ Բոլոր ընկերները տպավոր ված էին, թե նա որ քան է սիրել և շարունակում սիրել հորը։Ընկերս միշտ ասում էր, որ ուզում է նման վել հո-րը, փոխվել ու ավելի լավը դառնալ․․․ և դա ստ ացվում էր իր մոտ։
Ժամանակի ընթացքում ընկերս կարողացավ սեփ ական բիզնեսը կառո ւցել, տուն գնել։Անկեղծ կա րող եմ ասել, որ նա արժանի պոտեն ցիալ փեսացու էր․ ուներ լավ աշխատանք, առողջ ապրելակերպ էր վարում, կարգա պահ ու արժանա պատիվ մարդ էր։Թեկնածուներ շատ կային, բայց նա երկար ժամա նակ միայ նակ էր մնում։Մի օր ընկերս ասաց, որ մի հիա նալի աղջկա հետ է ծանոթացել։
Երջանկությունից փայլում էր։ Մենք ուրախ էինք նրա համար։Ընկերս մեզ հետ էլ ծանոթացրեց իր ապագա կնոջը․ լավ աղջիկ էր, խելա ցի, գեղեց իկ, բայց․․․ նա 2 տարեկան երեխա ուներ։Մի օր ընկերական հավաքույթի ժամանակ անկեղծացանք և ասացինք մեր ընկերո ջը, որ այդքան ազատ աղջիկներ կան, ինչի՞ հա-մար է նա ընտրել նման անցյալով աղջկա, այն էլ՝ միայնակ մոր։
Ընկերս լռեց մի քանի վայրկյան, հետո ասաց․
-Ես գնում եմ հորս գերեզմանին, արդեն 10 տարուց ավել։ Նա իմ լավագույն ընկերն էր, ճիշտ մարդու իմ օրինակը։ Ես ուզում եմ նրան նմանվել։
Հայրս ամուսն ացել է մորս հետ, երբ ես 5 տարե կան էի։Այ քան տարի անց բացի նրանից ուրիշ հոր չեմ ու զում ճանաչել։Նա է իմ հայրը, իսկ կենսաբանական հորս անունն էլ չեմ հիշում․․․
