Ես ու ամուսինս կանգնած էինք փոքրիկ սրճարանում և սուրճ էինք խմում:
Ամուսինս երիտասրադ էր և գեղեցիկ, ես սիրում էի նրան:
Իմ հագին հին բաճկոն էր, որը փչացնում էր կյանքս: Ես տառապում էի ոչ լիարժեք լինելու կոմպլեքսից և ատում էի այդ բաճկոնը, որը ոչ թե տաքացնում, այլ տգեղացնում էր ինձ:
Սրճարանը էժանագին էր, սուրճը՝ համեղ չէր:
Ես երազում էի, որ կգա մի օր, երբ մենք նստած կլինենք թանկարժեք ռեստորանում, ես նորաոճ հագնված կլինեմ…
Իսկ ամուսինս նայում էր ինձ փայլող աչքրեով, նա սիրում էր ինձ և չգիտեր, թե ինչու եմ տխուր:
…Նա մահացավ շատ երիտասարդ տարիքում, իսկ ես մնացի:
Եվ իմ կյանքում շատ սրճարաններ և ռեստորաններ եղան, շատ նորաձև բաճկոններ և մուշտակներ…Իսկ ամուսինս այլևս չկար և չեղավ…
Ես հաճախ եմ վերհիշում այն էպիզոդը, երբ ես ունեի ամեն ինչ, բայց չգիտեի:
Նյութը հրապարակման պատրաստեց Arajininfo.ru կայքը
