Իմ սովետական սկեսուրը․․․Երբ նրան հայտնեցի հղիությանս մասին, ասաց որ հագուստ չգնեմ, ինքը ամեն ինչ ունի ու կբերի․ Այժմ չգիտեմ ինչպես ազատվեմ դրանցից
-Ինչի՞ համար ավելորդ գումար ծախսել, եթե ես ամեն ինչ ունեմ, կբերեմ, -զարմացրեց ինձ սկեսուրս:
Սկզբում կարծեցի, թե նա կատակում է ու առանձնապես ուշադրո ւթյուն չդարձ րեցի: Սակայն ծննդաբ երությունից մի քանի շաբաթ առաջ ինձ մոտ հայտնվեց հագուստով լցված 3 տոպ րակ: Հագուստ, որը 30 տարի առաջ կրել է իմ ամուսինը: Անկեղծ ասած, ես շոկի մեջ էի նման «նվերից»:Չեմ հասկանում, թե ինչի համար է պետք 30 տարի պահել այդքան հագուստ:
Լավ, մեկ-երկու հատ որպես հաճելի հուշ կարելի է թողնել, բայց ոչ հնամաշ տակա շորերն ու տոտիկները: Ես հրաժարվում էի հավա-տալ կատարվածին:Իհարկե հասկանում եմ, որ այն ժամա նակ դծվար էր, ոչինչ չկար, բայց հիմա ամեն ինչ փոխվել է:Գուցե ես վատն եմ, անշնորհակալ եմ, բայց 3 տոպրակից կարողացա միայն 1 գլխարկ ու երկու շապիկ թողնել երեխայիս համար:
Մնացածն ուղղակի չեմ ուզում հագցնել փո քրիկիս:Ուզու՞մ եք պատ մեմ, թե մանկա կան իրերը այսքան տարիների ընթացքում ինչի են վերածվել: Խիստ կասկ ածում եմ, որ անգամ մի քանի լվա նալուց հետո հնար ավոր կլինի ազատվել հնության հոտից: Տանը տեղ չկա, ուզում էի գցել աղբը, բայց ձեռքս չգնաց: Հիմա մտածում եմ՝ ինչ անեմ այդ ամենի հետ: Մանկատուն էլ չեմ կարող տանել, ամա-չում եմ:
Դեռ կթողնեմ տանը, իսկ հետո երևի կվերադարձնեմ սկեսուրիս, թող ինչպես պահել է, շարունակի պահել:
