Իրավիճակն այսպիսինն է, ես այլևս չեմ կարողանում կիսվել սեփական կյանքիս և սկեսուրիս ցանկությունների միջև: Ես հիանալի հարաբերություններ ունեմ տիկին Էլմիրայի հետ, սակայն նա ոչ մի կերպ չի ուզում հասկա-նալ, որ իր որդին վաղուց արդեն մեծացել է:
Ես, ամուսինս և իմ մայրն ապրում ենք մի բնակարանում: Ես ու ամուսինս գումար ենք խնայում, որպիսի գնենք մեր տունը, սակայն դեռ ստիպված ենք ապրել մորս հետ:Ամուսնուս հարազատներն ապրում են գյուղում: Բոլոր տոները և արձակուրդները մենք պարտավոր ենք այնտեղ անցկացնել: Ես դեմ չեմ սկեսուրիս այցելելուն, բայց չեմ էլ ուզում նրա հետ մի ամբողջ ամիս անցկացնել:
Իսկ տիկին Էլմիրան ունի երկաթե փաստարկ. մենք կլոր տարի ապրում ենք իմ մոր հետ, և նա իրավունք ունի իր որդու հետ անցկացնել գոնե մի ամիս: Նա մշտապես փորձում է խղճահարություն առաջացնել:Բայց ինձ էլ հասկացեք, ես միշտ ապրել եմ քաղաքում, և ինձ համար դժվար է մնալ մի տանը, որտեղ չկա նույնիսկ սանհան-գույց: Ընդ որում, ես պարտավոր եմ ուտել այն ամենը, ինչ պատրաստում է սկեսուրս, որպիսի նա հանկարծ չնեղանա:
Բայց սարսափելին դեռ առջևում է. նա մեզ հետ պատրաստվում է գալ հանգստանալու…ոչ թե իր ամուսնու, այլ իմ ամուսնու և ինձ հետ։Ինչպես բացատրեմ այդ կնոջը, որ իր որդին մեծ մարդ է,նա ունի իր սեփական կյանքը, արդեն ժամանակն է, որ նա բաց թողի որդուն և գտնի որևէ այլ հետաքրքրություն…
Մի խոսքով, ես հուսահատված եմ…շուտով կրկին ամառ է, կրկին արձակուրդ է, իսկ դա նշանակում է, որ մեզ առջևում սպասում է գյուղական ժամանց…
