Ինձ համար դու ծառայի պես ինչ-որ մեկն ես, այլ որ թե սիրելի կին,-ասաց ամուսինս ու դուրս եկավ տանից․․․Ամուսնացել ենք սիրե-
լով, համենայն դեպս այդպես էի կարծում: Այդ ժամանակ արդեն հինգ տարի միասին էինք ապրում, որդ իս երեք տարեկան էր: Եթե
անկեղծ՝ ամուսինս երբեք առանձնապես ուշադիր չի եղել իմ նկատմամբ: Ինձ չի փայփալել, ծաղիկներ չի նվիրել, դե՛, դա վերագրում
էի նրա «խիստ» բնավորությանը:
Որպես կին և տնային տնտեսուհի՝ ես կանոնավոր կերպով կատարում էի իմ դերը՝ արդուկում, լվա նում, ամբողջ ընտա նիքի համար
ճաշ պատրաստում: Իհա՛րկե, ես հոգ նում էի, բայց ինչ անեի, կար ծում էի, որ բո լորն էլ այդպես են ապր ում, ումից եմ ես առավել:Ի
զարմանս ինձ, ես սկսեցի նկատել, որ ամուսինս կասկածելիորեն մեծ ուշադրություն էր դարձնում ամառանոցի մեր հարևանի կնոջը:
Նրանք նույնպես երիտասարդ են, նրա կինը միշտ մանիկյուրով է, տարբեր սանրվածք ներով, միշտ նորաձև է հա գնվում, ոչ թե ինձ
նման: Ես անընդհատ կենցաղային գործերով էի զբաղված, որ անգամ թեյ խմելու ժա մանակ չէի ունենում, այնքան հոգնած էի: Ե՛վ
աշխատանքի էի գնում, և՛ տանն ամեն ինչ անում, ինչպես «աշխատող ձի»:
Իսկ նա իրե նով էր զբաղված, ավելորդ անգամ երբեք պա րտեզ չի մտ նում, ուտելու ոչինչ չի պատ րաստում, բայց փոխարենը միշտ
«տոնական է»:Ես նկատեցի, որ ամուսինս, երբ նրանց հետ որևէ բան է պատ ահում կամ ինչ-որ խնդրանք, անմի ջապես թռչում է
նրան փրկելու. և՛ պոմպով ջուր է լցնում, և վառարանը վառում: Նա սկսեց ավելի շատ ժամանակ անցկացնել նրանց ամառանոցում,
քան մեր սեփականում տանը:
Մի անգամ ես նրան ասացի այն ամենը, ինչ ես մտածում էի, երբ, փոխարենն ինձ օգներ և կարտոֆիլը փխրեցներ, նա գնաց «փրկե-
լու» հարևանի մանիկյուրը:Ասացի, ինչ մտածում էի: Եվ նա պատասխանեց իմ դիտողությանը. «Իսկ ի՞նչ էիր ուզում: Որ քեզ ծաղիկ-
նե՞ր նվիրեմ իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում: Դու կին և մայր ես:
Ուրեմն լվա՛, ճա՛շ պատրաստիր, իմացի՛ր տեղդ: Ինձ տանտիրուհի է պետք, ոչ թե մա նիկյուրով տիկնիկ»:Ես առա րկեցի, իբր նրան
ավելի հաճախ է օգնում: Ինչի համար ստացա պատասխանը. «Ինձ հան գիստ թող: Քո տեղը խոհանոցում է: Դու չպիտի աս ես, թե
ում մոտ գնամ և ում մոտ՝ ոչ: Եթե որոշել ես ցուց տալ բնավորությունդ, ուրեմն գնա՛ այստեղից»:
Այն, ինչ հետո ես ապրեցի նրա խոսքերից, հնարավոր չէ նկարագրել… Բայց չէ՞ որ այդ ամբողջ տարիներին ես իրոք նրա համար մի-
այն ծառա եմ եղել, և ոչ թե սիրելի կին:Ես հավաքեցի իմ քաջությունը և նույն օրը, վերցնելով իրերս, երեխայի հետ հեռացա նրանից:
Հիմա ես ուրիշ կյանք ունեմ, աշխատում եմ, արդեն անցել է երեք տարի:
Նա չի տեսնվում իր որդու հետ, ապրուստավճար չի տալիս, կարծես մենք նրա կյանքում չկանք: Բայց ես հավատում եմ, որ այդպես
ավելի ճիշտ էր, իմ երեխային այդպիսի «հայրիկ» պետք չէ:
