Ինչպես իմ և սկեսուրիս միջև ատելությունը վերածվեց այլ, լրիվ ուրիշ բանի
Մինչև ամուս նանալը ես կար ծում էի, որ սկեսուրները նորա պսակների կյանքո ւմ ոչ մի դեր չեն խաղում: Համե-նայն դեպս,մտածում էի, որ իմ դեպքում այդպես կլինի: Ի վերջո, մենք առանձին ընտանիք ենք, չնայած նրան, որ սկզբնական շրջանում պատրաս տվում էինք միասին ապրել: Բայց եղավ այնպես, ինչպես որ պիտի լիներ:
Հենց առաջին օրը, երբ մնացի այդ տանը, հաս կացա, որ ամեն ինչ հարթ չի լինի: Այն, որ ես ամուսնուս հետ սի-րախաղ էի անում, մեկնաբանվում էր հենց իմ ներկայությամբ, կարծես ինչ-որ վատ բան էի անում: Էլ չասեմ, թե օրական քանի հարյուր խորհուրդներ էի ստանում:Այդպես շարունակվեց մոտ 1 տարի:Մինչ այն պահը,երբ հան-դիպեցի ընկերուհուս հետ, նա նայեց իմ տանջված դեմքին և նյրադերից թրթռացող աչքիս և թափ ահարեց ինձ.
-Դուք պիտի շտապ առանձնանաք: Նա կքանդի ձեր հարաբերո ւթյունները, իսկ քեզ հոգեկան հիվանդի կվերա-ծի:
Վերադառնալով տուն՝ երկար մտածում էի նրա ասած ների շուրջ, բայց չէի կարողանում ամուսնուս հետ տեղա-փոխվելու մասին խոսակցո ւթյուն սկսել: Մենք գումարը խնայո ւմ էինք, կո ւտակում, որ բնակարան գնենք, այդ պահին վարձ տալը կփչաց ներ մեր բոլոր պլան ները: Բացի այդ, ամուսնուս համար ուղղակի հիմարո ւթյուն էր վարձով ապրելը, եթե ունենք սիրող մայրիկ:
-Մայրս բնավորությամբ բարի մարդ է, ուղղակի զգուշությամբ է քեզ վերաբերվում: Փորձիր նրա հետ ավելի քն-քուշ լինել և կտեսնես, թե նա ինչպես կսկսի վերաբերվել քեզ: Նա կսիրի քեզ, ինչպես և ես սիրեցի:
-Դա անհնար է: Նա ատում է ինձ:
-Եթե չստացվի, այդ ժամանակ էլ կտեղափոխվենք:
Ես կառչեցի նրա այդ խոսքերից: Որոշեցի ցույց տալ նրան, որ ես կարող եմ լինել հնազանդ և զիջող հարս, բայց սկեսուրս կշարունակի թո ւնավորել կյանքս, և այդ ժամանակ կգնանք վարձով տուն:Հենց հաջ որդ առա վոտյան անցա պլանիս իրագործմանը:Աչք փակելով հպարտությանս, բարկությանս և ստացած վիրավորանքաների վրա՝ ես շատ մեղմ և հանգիստ դարձա:
Սկսեցի ուշադրություն դարձնել սկեսուրիս տված խորհուրդներին,իդեպ,դրանք իսկապես օգնում էին շատ դեպ-քերում:Դադարեցի նկատել նրա բարկությունը,փորձեցի ամեն կերպ ցուցադրել իմ սերն ու հարգանքը նրա հան-դեպ:
Սկզբում շատ էի նյարդայնանում, բայց ընթացքում սկսեցի խղճալ նրան: Տիկին Մարիան մեծ կին էր, ապրել էր իր կյանքը, նրա միակ ուրախությունը՝ մեր կյանքը վայելելն էր:Չգիտեմ էլ, ինչպես եղավ, բայց մոտ 2 ամիս անց, մենք շատ մտերմացանք: Մի օր էլ նա ինձ կանչեց իր սենյակ, որն իր համար հավասար է սրբավայրի, նույնիսկ ես այնտեղ երբեք չէի մտել, սկսեց ցույց տալ իր հին լուսանկարները, հանգուցյալ ամուսնու նկարները, պատմում էր, թե որքան էր սիրում ամուսնուն, ցույց տվեց ծննդատնից դուրս գրվելու պահերը:
-Գիտես, — ասաց նա՝ բռնելով ձեռքս,-ես վստահ էի, որ դու իմ թշնաին ես, ես պաշտպանվում էի քեզանից կոպ-տությամբ: Իսկ հիմա տեսնում եմ, որ դու այս տան զարդն ես, իմ աղջիկն ես, ում մասին միշտ երազել եմ:
Հիշելով իմ պլանի մասին՝ ամաչեցի և սկսեցի արտասվել: Չլսեցի, ինչպես ամուսինս ներս եկավ, տեսավ, որ լա-ցում եմ, և բարկացած ասաց.
-Դե արդեն բավական է: Նորից լացում ես: Հավաքիր իրերդ, հենց այսօր էլ հեռանում ենք այստեղից:
Իսկ ես փորձում էի ամուսնուս բացատրել, թե ինչ է կատարվում իմ ներսում,բայց միայն կարողացա ասել, որ եր-բեք այլևս չեմ ցանկանա հեռանալ այս տանից:
