Ինչպես կարելի է այդքան պնդաճակատ ու աներես լինել․ Տալս ու սկեսուրս ուզում են, որ․․․
Անցյալ տարի, երբ կորոնավիրուսով պայմանավորված համաճարակ եղավ, իսկ ամուսինս էլ ամբողջ օրը տանն էր ու կարող էր մնալ երեխաների հետ, որոշեցի բաց չթողնել առիթը և մատն ահարդարում սովորել: Մոտ 1 ամս ում իմ հարևան ուհին կարողացավ սովո-րեցնել ինձ, ու ես սկեցի քիչ-քիչ աշխա տել:Քանի որ մենք 3 տարի առաջ հիփո թեքով բնակ արան ենք գնել ու ուն ենք երկու երեխա, կողմնակի գումարը մեզ չի խանգարի: Բացի այդ,վաղուց էի ուզում որևէ արհեստ յուրացնել:
Բնական է, որ սկզբում մեր բոլոր ծանոթներին ու բարեկամներին հրավի րում էի անվճար մատնա հարդարում անելու: Ես փորձ էի ձեռք բերում, իսկ նրանք էլ գոհ հեռանում:Մի քանի ամսից հմտացա, շատ նյութեր գնեցի, նույնիսկ մշտական հաճախորդներ հավա-քեցի: Բայց այս ամենի մեջ կար մի մեծ «բայց». սկեսուրիս և տալերիս աներեսությունը:
Մինչ վերջերս ես ստիպված էի ամսական երկու անգամ հարդարել նրանց երեքի եղունգները:Երեխաներս դպրոց են հաճախում, խմ-բակներ, պարապմունքների, առանց այն էլ շատ ժամանակ չունեմ: Շաբաթ ական մի կերպ մի քանի անգամ 2 ժամ եմ ազատում, որ-պեսզի հաճախորդներիս բաց չթողնեմ: Բայց հանուն սկեսուրիս կամ տալերիս եր բեմն ստիպված էի լինում մերժել նրանց:
Ստացվում էր, որ ծախսում եմ ժամանակ, նյութեր, բայց փոխարենը գումար չեմ աշխատում:Համբերությանս բաժակը լցվեց այն ժա-մանակ, երբ կրտսեր տալս եկավ 13 տարեկան դտսեր հետ ու ասաց.
—Եսօր աղջիկս ընկերուհու ծնունդին է հրավիրված: Քեռակին ջան, երկու հաճախորդ ունես:
Ես հարդարեցի երեխայի եղունգները, տալիս կանչեցի սենյակ ու ասացի, որ նրա համար ժամանակ չունեմ: Ու առհասարակ, այլևս թող չգան ինձ մոտ, որովհետև էլ անվճար մատնա հարդար չեմ աշխատելու:Տալս բռ նեց դստեր ձեռքից ու արհամարհական հեռա-ցավ: Ու ի՞նչ եք կարծում: 1 ժամ չանցած զանգեց սկեսուրս, ինձ անպատվեց ու կոպտեց՝ անվանելով ժլատ ու ծույլ: Բայց որ արդեն 1 տարուց ավել նրանց համար այդքան անվճար գործ եմ արել, ոչ մեկ չհիշեց:
Ամուսինս իմացավ ողջ պատմո ւթյունը, բայց ոչինչ չասաց: Երևի չի ուզում ավելի լարել իրավիճակը:Արդեն մի շաբաթից ավել նրանք ոչ զանգել են, ոչ եկել, իսկ ես միայն ուրախ եմ: Ինչիս է պետք շփումն այն մարդկ անց հետ, ովքեր ինձ միայն շահագործում են:
