Միշտ երազել եմ աղջիկ ունենալու մասին, բայց այդ գիշեր ծնվեց իմ երկրորդ տղեն: Ծննդաբերությունից հետո ինձ տեղափոխեցինք ամբողջությամբ դատարկ հիվանդասենյակ:
Երազում լսեցի, ինչպես են բերում մեկ այլ ծննդկանի: Մտքումս ուրախացա, փաստորեն կլինի մեկը, ով ևս կհայտնվի իմ սենյակում և ես մենակ չեմ լինի:
Աղջկա անունը Մարինա է, ծնվել էր նրա առաջնեկը՝ աղջիկ: Առավոտյան որպես փորձառու մայրիկ դժվար չէր շուտ արթնանալ և լոգանք ընդունել: Մարինային արթնացրել բուժքույրը,խնդրեց պատրաստվել կերակրման: Անցավ մի քանի ժամ մենք ծանոթացանք, զրույց ունեցանք:
Հիվանդանոցում չորսօրյա օրերը շատ ուրախ էին անցնում: Հիվանդանոցից դուրսգրման օրը Մարինան անընդհատ նայում էր իր փոքրիկ աղջկան և արցունքները գլորվում էին այտերի վրայից: Հեռախոսը անընդհատ նրա ձեռքին էր,և ինչ-որ մեկի հետ երկար ժամանակով նամակագրվում էր:
-Մարին, ինչ-որ բան այն չէ քեզ հետ,-չդիմանալով հետաքրքրությանը հարցրեցի,-նայելով նրա արցունքից կարմարծ աչքերին:
-Չեմ կարող խոսել,-լացակումած աչքերով գլուխը թաքցրեց վերմակի տակ:
Մարինան ուներ պատճառներ իրենց այդպես դրսևորելու: Նա չէր ուզում հիվանդանոցից դուրս գրվել: Նա անընդհատ մտածում էր՝ երեխային թողնել հիվանդանոցում, թե իր հետ տաներ:
Այպիսով, հղիության յոթերորդ ամսում Մարինան բաժանվել էր ընկերոջից, նրանք ամուսնացած չեն եղել:
Նա ծնողներից ոչ մի օգնություն չէր սպասում, աղջիկը շատ վատ ընտանիքից էր: Նա ծննդատնից տեղ չուներ գնալու:
Մարինա, կուզես ես քեզ օգնել,-զգուշորեն խոսում եմ նրա հետ: Ես նրան առաջարկեցի որոշ ժամանակ մեր տանն ապրել , մինչև կարողա ոտքի կանգնել: Այդ ժամանակ չգիտեի, թե ամուսնուս ինչպես պետք է ասեմ, որ ծննդատնից երկու ծննդկան ես տուն տանելու :
Ինձ հաջողվեց ամուսնուս բացադրել իրավիճակը և որոշեցինք, որ եթե անհչաժեշտություն լինի անգամ կարող են նարնց ուղարկել իմ տատիկի տուն, ով ապրում է միայնակ: Դուրսգրման օրը մենք միասին դուրս եկանք հիվանդանոցից, Մարինան չէր պատկերացնում, որ իր աղջկան կարող են այպիսի ուրախությամբ և ջերմությամբ ուղեկցել տուն:
Այսօր մեր երեխաներն արդեն մեկ տարի 9 ամսական են: Մարինայի և նրա աղջկա հետ մենք ապրեցինք 5 ամիս, որից հետո նա ամուսնացավ իմ հարազատ եղբոր հետ, ինչի համար ես շատ ուրախ եմ:
Երկրորդ երեխայի ծնունդի ժամանակ նա շատ հանգիստ է, քանի որ գիտի ծննդատնից ուր պետք է վերադառնա:
Անգամ մեկ վայրկյան չեմ փոշմանել իմ արած քալից:
Երջանկության համար երբեմն հարկավոր է ընդամեկը օգնության ձեռք մեկնել ուրիշ ոչինչ:
