Ինչ գործ ասեք կանեմ, մենակ խնդրում եմ, տվեք այդ դեղերը,-լալիս էր մոտ 6 տարեկան տղան․․․Օրեր առաջ դեղատան դեպքը
սիրտս տանուվրա արեց
Բարև ձեզ, ինձ դեղեր են պետք ․․․ես կարող եմ հատակը լվանալ, կամ աղբը թափել․ դեպք դեղ ատանը, որ փոխեց իմ կյանքը
-Անցիր, ի՞նչ ես կան գնել, անցի՞ր, հո դու քնած չես․․․ Քնած, քնած․․․— ծաղրում էր ճաղլիկ տղան՝ ցուցադրելով իր նոր մեծ խաղալիք
մեքենան։
-Իսկ դու, իսկ դու գեր ես, — ասաց Վլադը և կկոծեց աչքերը։
-Լուռ նախանձիր,-պատասխանեց ճաղլիկ տղան,-դա նրա նից է, որ ես ուտելու բան ունեմ։ Մայր իկս ինձ համար համեղ թխվածքներ
է պատրաստում, հայրիկս խորո ված է անում, իսկ դու ամբողջ օրը շիլաներ ես ուտում,-ավելաց րեց տղան ու սկսեց բարձր ծիծաղել։
Վլադը մի կերպ զս պեց լացը, նա սեղմեց գունատ շո ւրթերը, որ կարո ղանա չարտասվել։ Տղան մեծանում էր տատիկի հետ, մորն ու
հորը չի հիշում։ Նրանք մահացել էին ավտովթարից, երբ երեխան ընդամենը 2 տարեկան էր։Ապրում էին նրանք տատիկի փոքր թո-
շակով, պարզ է, որ իրենց ճոխություն չէին կարող թույլ տալ։
Տատիկը ծեր էր, մի կերպ էր քայլում, դրա համար էլ Վլադը տան հոգսերը կրում էր իր փխրուն ուսերի վրա․․․
—Երբ տատիկդ էլ չլինի, քեզ մանկատուն կտանեն։ Այնտեղ էլ ամեն ինչ կիմանաս, քոնը կստանաս, — չէր հանդարտվում գիրուկը՝
Վլադին ավելի շատ ցավեցնելով։
-Որտեղի՞ց գիտես։
—Մայրս է ասել,— պատասխանեց ճաղլիկ տղան ու գրպանից շոկ ոլադե կոնֆետ հանեց, որ ուտի։
Վլադը վազեց դեպի տուն՝ փորձելով չլսել, թե ընկերն էլ ինչեր է գոռում։ Ճանապարհին տղան մտածում էր, թե հետո ինչպես է ապրե-
լու միայնակ, լքված, առանց պաշտելի տատիկի․․․
—Տատիկ, միայն թե ապրիր, լա՞վ, — առաջին բանն էր, որ ասաց տղան՝ տուն ներս մտնելով։
—Տղաս, ի՞նչ ես ասում, իհարկե պիտի ապրեմ, էլ ի՞նչ ճար ունեմ, — պատաս խանեց տատիկը, և ծիծա ղելով՝ ամուր գրկեց թոռանը։
Ու նորից սկսեց հազալ․․․ ավելի ու ժեղ, քան վերջին ամսվա ընթ ացքում։ Վլադը նկա տում էր, որ վերջերս տատիկը շատ է հազում,
թույլ է, բայց ոչ մի դեղ չի խմում։ Նույն երեկոյան նա գնաց դեղատուն․
—Բարև ձեզ։ Ինձ դեղեր են պետք՝ տատիկիս հազը բուժելու համար։ Բայց մենք գումար չունենք։ Եթե նա մահանա, ինձ մանկատուն
կտանեն։ Ուզու՞մ եք, ես կարող եմ հատակը լվանալ, կամ աղբը թափել․․․
—Գնա, տղա, պետք չի, դուրս արի, խանգ արում ես մարդկանց, — պատա սխանեց աշխատողը։
Դեղատանը իր հերթին սպասող կանանցից մեկը բռնեց Վլադի ձեռքից, ու սկսեց հետաքրքրվել, թե ինչ է պատա հել տատիկին։
—Հիմա կգնենք՝ ինչ անհրաժեշտ է։ Տատիկիդ կբուժենք, — պատասխանեց կինը։ Իսկ վերջում էլ ամոթանք տվեց աշխատողին, չէ
որ չի կարելի է անօգնական երեխայի հետ նման կերպով վարվել։
Շուտով Վլադի տատիկը սկսեց ապաքինվել, իսկ կինը հաճախ էր այցելում նրանց։ Ցավոք, մի քանի տարի անց տատիկը հեռացավ
կյանքից, իսկ Վլադի օրինական խնամակալը դարձավ հենց այն կինը, ով հասցրել էր կապ վել տղային, և սերը փոխ ադարձ էր։
Այդ անծանոթուհին՝ Ես եմ, իսկ Վլադը հիմա 25 տարեկան է։ Ավարտել է բժշկականը, հիմա օգնում է տարեցներին։ Բայց
կարևորն այն է, որ նա լավ մարդ է մեծացել։
