Ամուսնացել ենք սիրելով, համենայն դեպս այդպես էի կարծում: Այդ ժամանակ արդեն հինգ տարի միասին էինք ապրում,որդիս երեք տարեկան էր:Եթե անկեղծ՝ամուսինս երբեք առանձնապես ուշադիր չի եղել իմ նկատմամբ:Ինձ չի փայփալել,ծաղիկներ չի նվիրել, դե, դա վերագրում էի նրա «խիստ» բնավորությանը:Որպես կին և տնա-յին տնտեսուհի՝ ես կանոնավոր կերպով կատարում էի իմ դերը՝ ար դուկում, լվանում, ամբողջ ընտանիքի համար ճաշ պատրաստում:
Իհա՛րկե, ես հոգնում էի, բայց ինչ անեի, կարծում էի, որ բոլորն էլ այդպես են ապրում, ումից եմ ես առավել: Ի զարմանս ինձ, ես սկսեցի նկատել, որ ամուսինս կասկածելիորեն մեծ ուշադրություն էր դարձնում ամառանոցի մեր հարևանի կնոջը: Նրանք նույնպես երիտասարդ են, նրա կինը միշտ մանիկյուրով է, տարբեր սանրվածքնե-րով, միշտ նորաձև է հագնվում, ոչ թե ինձ նման:
Ես անընդհատ կենցաղային գործերով էի զբաղված,որ անգամ թեյ խմելու ժամանակ չէի ունենում,այնքան հոգ-նած էի:Ե՛վ աշխատանքի էի գնում,և՛ տանն ամեն ինչ անում,ինչպես «աշխատող ձի»:Իսկ նա իրենով էր զբաղ-ված,ավելորդ անգամ երբեք պարտեզ չի մտնում, ուտելու ոչինչ չի պատրաստում,բայց փոխարենը միշտ «տոնա-կան է»:
Ես նկատեցի, որ ամուսինս, երբ նրանց հետ որևէ բան է պատահում կամ ինչ-որ խնդրանք, անմիջապես թռչում է նրան փրկելու. և՛ պոմպով ջուր է լցնում, և վառարանը վառում: Նա սկսեց ավելի շատ ժամանակ անցկացնել նրանց ամառանոցում, քան մեր սեփականում տանը:Մի անգամ ես նրան ասացի այն ամենը,ինչ ես մտածում էի,երբ,փոխարենն ինձ օգներ և կարտոֆիլը փխրեցներ,նա գնաց «փրկե լու» հարևանի մանիկյուրը:
Ասացի, ինչ մտածում էի: Եվ նա պատասխանեց իմ դիտողությանը. «Իսկ ի՞նչ էիր ուզում: Որ քեզ ծաղիկնե՞ր նվ-իրեմ իմ ամբողջ կյանքի ընթացքում:Դու կին և մայր ես:Ուրեմն լվա՛,ճա՛շ պատրաստիր,իմացի՛ր տեղդ:Ինձ տանտիրուհի է պետք, ոչ թե մանիկյուրով տիկնիկ»:
Ես առարկեցի, իբր նրան ավելի հաճախ է օգնում: Ինչի համար ստացա պատասխանը. «Ինձ հանգիստ թող: Քո տեղը խոհանոցում է: Դու չպիտի ասես,թե ում մոտ գնամ և ում մոտ՝ ոչ:Եթե որոշել ես ցուց տալ բնավորութ-յունդ,ուրեմն գնա՛ այստեղից»:Այն, ինչ հետո ես ապրեցի նրա խոսքերից, հնարավոր չէ նկարագրել…
Բայց չէ որ այդ ամբողջ տարիներին ես իրոք նրա համար միայն ծառա եմ եղել,և ոչ թե սիրելի կին:Ես հավա-քեցի իմ քաջությունը և նույն օրը,վերցնելով իրերս, երեխայի հետ հեռացա նրանից: Հիմա ես ուրիշ կյանք ու-նեմ, աշխատում եմ, արդեն անցել է երեք տարի:Նա չի տեսնվում իր որդու հետ, ապրուստավճար չի տալիս, կարծես մենք նրա կյանքում չկանք: Բայց ես հավա-տում եմ, որ այդպես ավելի ճիշտ էր, իմ երեխային այդպիսի «հայրիկ» պետք չէ:
