Խաղամոլ ամուսինս պարտվել էր մեր տունը, բայց ես․․․Մենակ իմանաք, թե ինչ արեցի ես։ Իմ կյանքի միակ երջանկությունը իմ երխա ներն էին, քանզի նրա ամուսինս խայտառակ վատ բնավորությամբ մարդ էր, ում ուշքն ու միտքը խաղալն էր։
Խաղամոլությամբ նա սկսել էր տարվել վերջին 2 տարիներին, դրանից առաջ նա մեծ սեր ուներ խմիչքի նկատմամբ և հաճախ էր հար բած վիճակով ուշ տուն գալիս։ Այժմ էլ գրպանները դատարկած էր ուշ տուն գալիս։ Խաղամոլ ամուսինն արդեն հասցրել էր կրվել տան ոսկեղենը, իր մեքենան և տան մեծ խնայողությունը, որը ես հավաքում էի տան վերանորոգման համար։
Մի օր նա այլայլված եկավ տուն և ասաց, որ թղթախաղում շատ մեծ թվեր է պարտվել է և տունը պետք է լքենք։ Ամուսինսասաց, որ տե ղափոխվենք մորս տուն ապրենք այնտեղ։Այս խոսքերը հունից հանեցին ինձ․ Առանց այդ էլ մեծ դժվարությամբ էի շարունակում ապրել ամուսնուս հետ նույն հարկի տակ։
Ես երեխաներիս հետ, մեր սեփական անվտանգության համար դուրս է եկա մեր տանից և տեղափոխվեցի մորս տուն։ Ես վերջնական ապես լքեցի խաղամոլ ամուսնուս և դիմեցի ոստիկանություն, որպեսզի գտնեն այդ խաղամոլների խմբին և մեզ վերադարձնեն մեր տուն։
Շատ արագ ոստիկանությունը լուծում է տվեց հարցին․ Այժմ ես ու երեխաներն ապրում ենք մեր տանը, առանց խաղամոլ հոր, որի ճակ ատագիրն այժմ ոչ մեկին պարզ չէ։
Այս դժվար փուլում երեխաները իմ կողքին էին, քանզի նրանց աչքի առջև ես բազմիցս փորձել եմ ամուսնուս ճիշտ ուղղու վրա կանգնե ցնել, բայց ամեն բան ապարդյուն էր։
