Խանութից թանկարժեք ականջօղեր կնոջս համար գնեցի և անակնկալ անելով նվիրեցի նրան․ Ընդա մենը մի քանի օր անց դրանք տեսա զոքանչիս ականջներին․ Բարկացա ու․․․Ես հակված եմ այն մտքին,որ նվերները պարտադիր պիտի լինեն օգտակար ու պրակ-տիկ։ Սակայն ժամանակի հետ մի փոքր փոխե-ցի կարծիքս․ հիմա համոզված եմ, որ նվեր ները նաև պիտի բարձ րացնեն տրամադ-րությունը, դրական լիցքեր հաղորդեն ու զարմացնեն։
Ու երբ կնոջս համար նվեր էի ընտրում, ուղորդվում էի այս երկու չափանիշներով․
- նվերը պիտի դուր կգա կնոջս
- նվերը կնոջս պիտի հիշեցնի իմ մասին։
Արդյունքում արծաթե ականջօղեր գնեցի։Կինս անկեղծ ուրախ ացավ, շնորհակալո ւթյուն հայտնեց։ Բայց հետո շատ հազվադեպ էի տեսնում, որ նա կրի դրանք։ Ականջօղերը տոն ական չէին, պարտադիր չէր կոնկրետ հագուստի հետ համապա տասխանեցնել։ Մի օր էլ դրսում պատահ աբար հանդ իպեցի զոքան չիս, իսկ նրա ականջն երին նկատեցի իմ գնած զարդերը։ Ասացի, որ սազում է, իսկ նա էլ հպարտացավ, որ աղջիկն է նվիրել։
Այդ պահին այնպես բարկացա, որ խնդրեցի զոքանչիս հանել ականջօղերն ու տալ ինձ։Բնականաբար մինչ հասա տուն, կինս արդեն տեղյակ էր ամեն ինչից։ Մայրը հասցրել էր զանգել ու բողոքել։Կինս կյանքում առաջին ան գամ ինձ ժլատ, փոքրոգի անվանեց, ու ա-սաց, որ ես անկեղծ չեմ։ Իսկ ես չեմ կարողանում բացատրել նրան, որ սա ինձ հա մար տհաճ է, չէ որ ես զոքա նչիս համար չէի հոգա-ցել, գնացել խանութից խանութ, գումար ծախսել ու գնել, այլ հենց իր համար․․․
