Ծաղրողները կարծում էին, թե հեշտ թիրախ են գտել, բայց պատկերացում անգամ չունեին, թե ում դեմ են պայքարում…
Առաջին օրը նոր դպրոցում։ Նոր համազգեստ, նոր դեմքեր, նոր սկզբի հույս։Բայց հենց որ Էմման մի քանի քայլ արեց բակով, ծիծաղ լսվ եց։ Ինչ-որ մեկը հրեց նրան, գցեց գետնին՝ գրքերը ցրվեցին, և նա ընկավ գետնին։
«Բարի գալուստ, անհաջողակ», — ծիծաղեց սպորտային բաճկոնով տղան։Էմման վեր նայեց։ Նրա ափերը կապտուկներ ունեին, ծնկն երը ցավում էին, բայց հայացքը սառը և վստահ էր։
Հանգիստ, գրեթե շշուկով.
«Դու չգիտես, թե ում հետ գործ ունես»։
Ոչ ոք չէր կռահում, որ այս փխրուն աղջիկը…լավագույն մարտարվեստի վարպետներից մեկի աշակերտուհին էր։
Օրերն անցնում էին, և ծաղրը միայն ուժգնանում էր. գրառումներ նրա պահարանում, թափված կաթ, շշուկներ նրա մեջքի ետևում։ Բայց ամեն գիշեր Էմման մարզվում էր։ Անընդհատ՝ շնչառություն, հավասարակշռություն, վերահսկողություն։
Վճռական պահը եկավ ֆիզկուլտուրայի դասին։ Մաքսը, դեռևս ծաղրողը, ոտքը դուրս հանեց։ Էմման ընկավ։ Ծիծաղ, ծանոթ բզզոց…
Բայց նա վեր կացավ։ Եվ այդ վայրկյանին լռություն տիրեց մարզասրահին։
Նրա հայացքում կար ինչ-որ բան, որը ստիպեց Մաքսին հանկարծակի հետ քաշվել։ Նա այլևս «նոր» չէր, այլ ուժ՝ հանգիստ, վստահ, ան սասան վախից։
«Ո՞վ ես դու», — շշնջաց նա։ Էմման ժպտաց. «Պարզապես մեկը, որի վրա չպետք է ոտք դնես»։
Դրանից հետո ամեն ինչ փոխվեց։ Ծաղրողները սկսեցին նրան լայնորեն անտեսել, և ուսուցիչները դադարեցին ձևացնել, թե ոչինչ չի կատարվում։Էմման վրեժ չէր փնտրում։ Նա պարզապես հետևում էր իր սեփական ճանապարհին՝ օգնելով ուրիշներին, պաշտպանելով ավելի թույլերին։
Աստիճանաբար վախը զիջեց հարգանքին։ Եվ մի օր Մաքսն ինքը մոտեցավ նրան՝ անհարմար կերպով մեկնելով ձեռքը.
«Ներիր ինձ… Ես չէի կարծում, որ դու այդպիսին ես»։
Էմման հանգիստ նայեց նրան։Հիմա նա գիտեր. հարգանքը չի վաստակվում գոռալով, այն վաստակվում է լռությամբ և ուժով, որը ապա ցույցներ չի պահանջում։
