Ծննդաբերելուց հետո հիվանդանոցից դուրս գրվեցի մեկ երեխայով, բայց տուն վերադարձա երկուսին գրկած․․․
Միշտ երազել եմ աղջկա մասին, բայց այդ գիշեր ունեցա երկ րորդ որդուս։ Հետո ինձ պառկեցրեցին մի դատարկ պալատում։ Նույնիսկ հետծննդյան վիճա կում մտածեցի․ «Մի՞ թե մենակ եմ լինելու»։Կիսաքնած վիճակում լսեցի, թե ինչպես են բերում ևս մի ծննդկանի։ Լուռ ուրա խացա, որ մինչև դուրս գրվելը հետս մարդ կլինի։
Աղջկա անունը Մարինա էր։ Նա ունե ցել էր իր առաջին երեխային՝ աղջկան։ Արդեն առավոտյան բերեցին մեր փոքրիկներին։ Վեր կենալը դժ վար չէր, որպես փորձառու մայ րիկ ես վաղ արթնացա, լողացա, մինչև ամբողջ բաժանմունքից հերթ չէր գոյացել։
Մարինային արթնացրեց բուժքույրը՝ խնդր ելով պատրաս տվել կերակրելուն։ Նա չուզելով պտտվեց մյուս կողմ, գլխով արեց և նորից փակեց աչքերը։ Ես կարծեցի, որ աղ ջիկը դեռ ուշքի չի եկել ծանր գիշեր վանից հետո։ Մի երկու ժամ անց մենք ծանոթացանք, սկսեցինք խոսել։Դուրս գրվ ելուն նախորդող գիշերը անընդհատ նայում էր իր երեխ ային և արցունքները հոսում էին աչքերից։
-Մարին, ի՞նչ-որ բան է պատահել։
-Չեմ կարողանում խոսել, — թեքվելով՝ դեմքով պառկեց բարձին և սկսեց ուժեղ արտասվել։
Պարզվեց հիվան դանոցում եղած ամբողջ ժամա նակ նա մտածել է, երեխ ային թողնի այստեղ թե տանի տուն։
Հղիության ութե րորդ ամսում նա բաժանվել է իր ընկերոջից, իսկ Մարինան էլ անհաջող ընտանիքից էր, այժմ գնալու տեղ չուներ։
-Մարին, իսկ եթե ես օգնեմ քեզ։ Դու մայր կլինե՞ս,-մի կերպ արտաբերեցի։
Նա հարցական նայեց ինձ և սպասեց խոսքիս շարունակությանը։ Ես նրան առաջարկեցի մնալ մեր տանը, մին-չև որ երեխան կգնա մանկապարտեզ և Մարինան ոտքի կկանգնի։Ամուսնուս բացատրեցի իրավիճակի լրջութ-յունը և դուրս գրման օրը նա երկու կնոջ էր դիմավորում։
Մարինան չէր էլ կարող պատկերացնել, որ նրա աղջկան տոնական փուչիկներով և շնորհավորանքներով են դի-մավորելու։Այսօր լրանում է մեր երեխաների մեկ տարի ինն ամիսը։ Մարինան արդեն մեզ հետ չի ապրում, մեր տանը մնաց հինգ ամիս։ Դրանից հետո նա ամուսնացավ եղբորս հետ, շուտով կծնվի նրանց բալիկը։
Այս անգամ նա հանգիստ է, քանի որ գիտի, որ վերադառնալու տեղ ունի։Երբեք չեմ փոշմանել արարքիս համար։ Երջանկության համար երբեմն հարկավոր է միայն օգնության ձեռք և հասկացող մտերիմներ։
