Ծնողներիս հարսանիքիս չէի հրավիրել, բայց միևնույն է, նրանք եկել էին առանց հրավերի․․․Այդ օրը կյանքիս ամենավատ օրն էր
Ծնողներիս հետ միշտ շատ սառը հարաբերո ւթյուններ եմ ունեցել։ Մեր շփումը վերջին տարի ներին սահմա նափակվում էր միայն
միմյանց տոներին զանգելով։ Երբեք չենք եղել ջերմ, սիրով լի, ինչպես սովորաբար բոլոր ընտանիքներում է ընդունված։ Իսկ վերջին
կաթիլը եղավ այն, որ ծնողներս հրաժարվեցին օգնել ինձ, երբ ընդհանրապես գումար չունեի, որ գոնե մի հատ հաց գնեի։
Հետո ամեն ինչ կարգավորվեց ինձ մոտ։ Ու բնական է, որ կարող են ֆինան սական խնդիր ներ լինել, որով հետև դեռ նոր էի տանից
գնացել ու առանձնապես չէի հասցրել կարգավորել գործերս։Մինչև հիմա հիշում եմ, թե ինչ թեթևու թյուն զգացի, երբ 18 տար եկան
դառնալուց հետո առանձնացա ծնո ղներիցս։ Ես այդ ժամա նակ արդեն գիտեի, որ մեր շփումը լինելու է խիստ սահմանափակ։
5 տարի անց հանդիպեցի ապագա ամուսնուս, ու երբ որոշեցինք ամուսնանալ, ի սկզբանե գիտ եի, որ չեմ ուզում այդ օրը տեսնել ծը-
նողներիս։ Նրանք ինձ այնքան շատ ցավ են պատճառել ծնված օրվանից, բայց մինչև հիմա չգիտեմ՝ թե ինչու եմ այդ կարգի չսիրված
եղել։Ես հրավիրել էի մեր բարեկամներից մի քանիսին, ում հետ միշտ լավ հարաբերո ւթյուններ ենք ունեցել։ ՈՒ հենց նրանք էլ պատ-
մել էին ծնողներիս։ Վերջիններս առանց հրավիրելու եկել էին ռեստ որան։
Մայրս ներս մտնելուն պես մոտեցավ ինձ ու սկսեց գոռալ․
—Հարազատ ծնողներիդ չես ուզու՞մ հրավիրել․․․ Մենք քեզ պահել-մեծացրել ենք, բայց հարսանիքիդ չես կանչու՞մ․․․
Ես հասկացա, որ հնարավոր չէ խու սափել նրա հետ վեճից, ու խն դրեցի լռել՝ հանուն ինձ։ Խո ստացա՝ մյուս օրը զանգել ու խոսել։
Հյուրերը շոկի մեջ էին, այնքան տհաճ էր այդ ամենը․․․ Հարսանիքս փչացած եմ համարում, թեպետ հայրիկս ու մայրիկս այևս ոչ մի
խոսք չասացին ողջ ընթացքում։
Գոնե դրա հաար շնորհակալ եմ։Հենց հաջորդ օրը ինձ ուրիշ հեռախոսահամար գնեցի, իսկ նոր հասցես չասացի իմ հին ծանոթներից
ոչ մեկին․․․ ուզում եմ ընդմիշտ մոռանալ նրանց մասին․․․
